Lezen enzo

Ik kan niet lezen.
Had ik dat weleens verteld? Ik kan niet lezen, of in elk geval: niet meer. En er is weinig dat ik zo mis als dat.

Ik kan me niet herinneren ooit niet te hebben gelezen.
Vier zal ik zijn geweest; achter bij mama op de fiets. Mijn armen om haar heen geslagen, hoofd tegen haar rug, liet ik de straten voorbij trekken. Alle reclames, alle uithangborden, alle teksten op ramen, gebouwen, vrachtwagens: ik dreunde ze hardop op.
Ik vermoed dat na een paar keer Laan van Meerdervoort de charme van een lezende kleuter er voor mijn ouders wel af was.
Mijn moeder is eens in wanhoop naar mijn onderwijzer gegaan. Ik was zes of zeven en mijn lezen werd gezien als onuitroeibaar, ongecontroleerd en immer voortwoekerend. Meneer, ze leest tot diep in de nacht, ze is zeven, ze moet slapen!
In arremoede is toen mijn leeslampje uit mijn kamer gesloopt, maar ik geloof niet dat het iets heeft geholpen.

Ik weet niet waar het fout is gegaan, of liever gezegd: waarom. Het zal niet zijn geweest omdat ik problemen kreeg. Ik heb nooit zo goed in mijn psychisch vel gestoken, en dat heeft me nooit van lezen weerhouden. Goed: toen ik een jaar of zestien en depri was, las ik alleen nog maar stapels bouquetreeksboeken. Je zou van minder depressief worden. Maar ja, ik las wel.
Pas toen ik op mijn twintigste besloot dat eten toch niet helemaal mijn ding was, is ook de mogelijkheid me geestelijk te voeden verdwenen. Misschien heb ik er een obsessieve manier van denken aan overgehouden; zijn mijn hersens rigide, onflexibel geworden. Feit is dat sindsdien het weinige concentratievermogen dat ik had is weggevaagd. Niets kan mijn aandacht lang vasthouden; en lezen helemaal niet.

Het is niet zo dat ik technisch niet in staat ben tot lezen. Ik kan prima letters herkennen, woorden vormen, woorden tot zinnen rijgen. Maar de betekenis dringt niet door. Ik kan een alinea steeds opnieuw lezen, zonder het flauwste vermoeden te hebben wat er nou eigenlijk staat. En behalve dat ik zelf rustig en uitgerust moet zijn, en mijn hoofd leeg, is er ook nog een ris aan eisen waaraan de tekstopmaak moet voldoen. Duidelijke letter; niet te groot, niet te klein. Links uitgelijnd, einde van de zin op een flinke afstand van de zijkant van blad of beeldscherm, omdat de zinnen anders uit mijn beeld lijken te wandelen. Donkere letter op lichte achtergrond. Evenwichtige bladspiegel. Voldoende witregel.

En eens in de zoveel tijd lukt het ineens weer. Zonder aanwijsbare reden; ineens vallen de woorden en zinnen zomaar in mijn hoofd zoals ze moeten. Flitsen mijn gedachten niet voortdurend heen en weer, maar blijven ze gewoon bij wat ik lees. Op dat moment grijp ik mijn kans; bang dat het zo weer voorbij is en ik dan niet heb gelezen wat ik wou. De eerste twee delen van Harry Potter heb ik in anderhalve dag uitgelezen. Toen kreeg ik zulke nachtmerries, van draken en slangen en ondergrondse tunnels en tovenaars en heksen en gedrochten, dat ik er voor mijn eigen veiligheid op heb gegokt dat mijn leesbui heus wel langer zou duren dan twee dagen. Dat ik best mijn boek even kon wegleggen; dat als ik het weer zou oppakken de bui er nog zou zijn en ik verder kon gaan. Over deel drie heb ik zodoende vier maanden gedaan. Deel vier zit altijd in mijn tas; eerste vijftig bladzijden gelezen wacht het op het moment dat ik doorkan. En nachtmerries of niet, dan zal ik ook; dan stoom ik in één keer door.

Dit alles naar aanleiding van het citaat hieronder.
Liefde is een zwaar beroep heb ik nu een maand of wat in huis, net als zeven andere boeken die ik bij de bibliotheek heb geleend, toen ik zeker wist dat ik kon lezen en nooit meer hoefde te stoppen. Optimist as ever blijf ik ze maar gewoon verlengen.
Wat me doet denken dat ik de bieb maar weer eens moest bellen. De uitleentermijn is de vijftiende verstreken..