Pluiskonijn

Ik denk dat het genetisch bepaald is. Klein defectje, vijfde chromosoom, derde straat links, zoiets. Lieve mensen verder, niets mis mee, alles best; alleen zodra Hond ter sprake komt gaat er van alles mis.
Hondenliefhebbers, heb ik het over.

K. had haar hondje meegenomen naar therapie. Of in elk geval: eerder had ze het over het beest gehad als over een hond. Leuk gedrochtje; acht weken oud; formaat rat, maar dan zwart en pluizig. Vrolijk dier, maar beslist geen hond.
Woest enthousiast iedereen. Beest mee de kantine in, moet je natuurlijk alleen maar charmant en leuk vinden; geeft niets om je te laten volkwijlen onder het eten, hoezo niet hygienisch. Van alle kanten hysterische gilletjes: 'aaaaaah wat lieeeeeef!!!' Nu ja, we zitten in een gesticht, denk ik nog hoopvol; daar zal het wel aan liggen.

Even later buiten. We zitten met de hele groep voor het gebouwtje op de grond. Gedrochtje hopst tussen ons in. Lijkt mij geweldig leuk te vinden en ach ik ben de kwaadste niet en ze is ook wel lief en zacht, dus aaien enzo.
J: "jij zou ook een hond moeten hebben Puck, is ook goed voor je ritme, dan mòet je er wel uit." Ik kijk haar aan. Ze meent het. Ze meent het echt; zij heeft hier naar eigen idee dè oplossing gevonden, en vanzelfsprekend vind ik dat ook een zeer aantrekkelijke oplossing.
"Eeeh... ik denk niet dat mijn ouders dat een goed idee vinden.. Daarbij heb ik niets met honden."
Vijf geschokte blikken. Ik word met open mond aangestaard en E zegt, alsof ze een buitenaards wezen in mij ziet: "Daar kan ik me nou echt niets bij voorstellen.."
Het volgende kwartier wordt er af en toe een meewarige blik op me geworpen. Men is duidelijk met mijn lot begaan, bidt tot de lieve heer dat hij me van deze dwaling kan genezen.

Gedrochtje loopt de straat op, lijkt redelijk suicidaal of de onschuld zelve, wandelt in elk geval haar eigen ondergang tegemoet in de vorm van het gestichtsbusje.
Dat gaat me nou ook weer wat ver; ik heb niets met, maar toch zeker ook niets tegen honden. Dus ik roep: koooooonijn!! Ze kijkt me aan, rent op me af, is zich dus ook bewust van haar knaagdierlook; maar ik krijg van vijf groepsgenoten slaag en kwade blikken. Waanzin.
H. komt naar buiten, mijn hart springt op: eindelijk een mens met verstand, met reden, een nuchtere ziel. En grote, stoere, ongevoelige H, mijn enige hoop, loopt op hondje af, pakt hondje op, laat hondje op zijn vinger sabbelen, smelt, verliest alle tijd uit het oog.

Ja, ik weet het zeker. Hondenliefde, het is een allesvernietigende aandoening...