Jantje

Himmelhochjauchzend, zu Tode betrübt. En het een is een rechtstreeks gevolg van het ander.
Wat is het dat mijn stemming daalt temidden van meligheid? Wat is het dat ik na een tijdje niet meer wil meedoen, sterker nog: de spelbreker kan zijn?
Is het angst? En dan: angst waarvoor?

Angst voor controleverlies, wellicht. Angst dat de ernst wordt ondergesneeuwd, niet wordt opgemerkt wanneer dat nodig is. Angst dat ik niet word opgemerkt wanneer dat nodig is.
Angst dat ik iets verkeerd begrijp; nuances niet vat. Ik heb het graag zwart-wit; ik kan zelf de ernst in de grap niet zien, of de grap in de ernst. 'Puck verstaat geen scherts', werd me vroeger al gezegd; en dat is waar.

Angst, of gewoon aandacht vragen. Of is dat hetzelfde?
Aandacht vragen omdat ik het gevoel heb in de stroom van lachen en dollen, in het geroezemoes en de samensmelting van grappen en geinen wegzink en vergeten word.
Er mag geen harmonie zijn; wanneer er harmonie ontstaat, een logische golfbeweging waarin iedereen meegaat en op zijn plaats is, kortom wanneer alles goed en kloppend is, raak ik in paniek. In goed en kloppend val ik niet meer op, val ik weg, let men niet meer op me.

De wereld mag draaien, maar graag om mij, lijkt de conclusie.
Hoe heerlijk, zo'n klein zelfonderzoekje op een zonnige woensdagmiddag..