..om te vragen of je nog in leven was..

Stelt u zich voor: het ergste wat u in uw ergste nachtmerries kan overkomen. Dat een dag lang. En dat dan keer vier.
U zou u zo kunnen voorstellen dat u alles zou doen om die tijd te bekorten. Of niet bewust mee te maken.
Slapen kan daarbij helpen. Dus u zorgt dat u pas rond een uur of drie gaat slapen; zodat u met redelijk gemak in elk geval de ochtend kwijt bent.

Wellicht begrijpt u dan dat het niet prettig is als reeds om halftien snoeihard een mobieltje afgaat. Eén maal. Vervolgens vijf keer trilt, en bij de laatste trilling van de vensterbank klettert. Op de verwarming, die door het hele huis, het hele flat, weergalmt. U slaapt náást die verwarming.

Langzaam tilt u één ooglid half omhoog; maar een fel licht, een knalblauwe hemel, rukt het wijder open, het andere oog ook; in een flits voelt u uw benen die door de opkomende zon aan het stoven zijn; al uw spieren die verkrampt zijn, de dag die leeft, u dwingt te leven waar niet geleefd wil worden - kortom: in al haar warm stralende lentepracht daalt de hel op u neer.

Om antwoord op uw vraag te geven: ja, ik leef dus nog. Maar vraag niet in wat voor humeur.

(toch houd ik van je hoor..)