Moe

Ik slaap, ik slaap, ik slaap, en ik slaap.
Ik sta op maar slaap door; douche slapend, lunch slapend, check slapend mijn mail.
Ik lees een boek, voor het eerst in? - ik weet het niet; ik lees maar ik val in slaap.
Ik droom; ik droom dat ik slaap en droom dat ik droom, droom dat ik slapend praat en mezelf niet wakker kan houden. Ik droom van slapend telefoneren; ik droom van broertjes en broers, van struise duitse leraressen, van mijn vader, van jou.
Ik dwing mezelf op te staan; ik eet slapend jam (ieder zijn tic), drink slapend koffie, schrijf slapend een stukje.

Men zegt dat je slaap niet ongestraft kan overslaan; dat je gemiste slaap altijd nog eens moet inhalen.
Ik herinner me een moment, ik zal zes zijn geweest. Ik stond in de lift en in de lift was nog maar net een spiegel opgehangen. Als ik op mijn tenen stond zag ik mezelf precies in de ogen.
Ik keek, ik bestudeerde, en ik dacht ongerust: zo heb ik er altijd al uitgezien, zo wit en zo moe, met die zwarte kringen onder mijn ogen. Hoe lang is het geleden dat ik lang achtereen goed heb geslapen, zonder nare dromen en zonder bang te zijn? Ik moet slapen, zie die kringen; ik moet slapen want ik ga dood. En ik moet appels eten.

Ik eet appels. Ik heb nog steeds wallen onder mijn ogen, altijd gehad, nooit weggeweest.
Als ik nu mijn slaap moet gaan inhalen van de laatste 24 jaar word ik pas over jaren wakker.