Daas

Dat was een rare droom, vannacht.
Het was absoluut een nachtmerrie. En terwijl ik droomde wist ik dat ik droomde, en ik wist dat het een nachtmerrie ging worden, en ik herkende de sfeer; en ik wist dat bij die sfeer nog andere verhaallijnen hoorde uit vorige dromen. Dus ik dacht: ach als ik toch bezig ben, laat ik dan maar meteen al die andere wegen op gaan, ik kan dat heus wel aan. Goed onthouden dat ik dat nooit meer doe, trouwens. Slapend ben je toch niet echt in staat een goede inschatting te maken van wat je bij ontwaken aankan.

Het was zo raar, die hele stemming, het gevoel. Heeft u dat ook, dat je het verhaal van een droom niet onthoudt, maar dat het gevoel je de rest van de dag kan bijblijven? Het gevoel was zo eng, zo beklemmend, en tegelijk waren er flarden die juist bij mijn mooiste dromen horen. MIsschien dat ik juist daarom dacht: ik doe het maar allemaal. En toen ik weer probeerde te slapen merkte ik dat ik één deel droom gewoon terug kon oppakken. Een fijn stuk; en het was zo groots en mooi, met heuvels, en water; groen en donker en duister en uitgestrekt en ik wou erin wegzinken, maar ik durfde niet. Ik weet niet waarom ik niet durfde. Misschien omdat het 'te intens' was, maar dat klinkt dan weer zo zweverig.

Ik weet dat dit allemaal vaag klinkt. Ik voel me ook vaag, en stil en afgesloten.
Ik schrijf nog nauwelijks, ook niet voor mezelf. Er gebeurt te veel op het moment en dat verlamt me. Of, nu ja misschien niet eens verlammen.

Zie je, zelfs in een eenvoudige analyse van mijn huidige stemming loop ik al vast.
Ik ben al drie weken bezig op te schrijven waarom ik eigenlijk niet meer gewoon log, en ik kom al drie weken niet verder dan stukjes tekst, een paar openingszinnen, flarden zin.
Ik schrijf elke dag in mijn hoofd een begin van een kleine dagupdate en halverwege word ik een beetje moedeloos dat het ook nog uitgetypt moet worden, bedenk ik me dat ik toch eigenlijk ook geen vervolg kan verzinnen en dan stop ik maar weer.

Moedeloos. Futloos. Loos.
Misschien is dat nog een reden dat ik niet mee wou gaan in mijn droom. Omdat het te aantrekkelijk was.
Ik was gisteren onder PMT even naar de wc gegaan, en ik zat daar en dacht: ik wil niet opstaan. Ik wil niet weer gaan bewegen; ik wil alleen maar blijven zitten, slapen, voorgoed slapen, wegzakken in een droomwereld, in kussens, in water. Maar hoe langer ik blijf zitten, hoe zwaarder het opstaan wordt.
Dus ik ben maar opgestaan. En ben braaf gaan volleyballen.

Nou ja. Zo ongeveer voel ik me dus nu. Mocht u hebben gedacht iets te missen aan mijn stukjes, dan zult u na deze vaagheid vermoedelijk alleen maar blij zijn zo weinig te lezen ;-)