In eigen stem, in eigen hand

Ik heb me nooit zo beziggehouden met politiek. Ik heb me überhaupt nooit zo beziggehouden met maatschappij en samenleving, of in het algemeen: Het Nieuws. Het interesseerde me niet bijzonder; ik had ook andere zaken aan mijn hoofd, afijn: de wereld om mij heen bleef ook om mij heen, en ver van mij weg.

Tot dit jaar. Dankzij 11 september, dankzij meneer fortuyn en dankzij weblogs, die deze gebeurtenissen en de belangrijke spelers op het wereldtoneel wat dichterbij brachten.
Met name Fortuyn heeft me erg beziggehouden. De man, zijn gedrag,zijn ideeen, zijn 'volgelingen'; ik heb er over nagedacht, over gefilosofeerd en ik had er graag over geschreven, ware het niet dat ik de laatste tijd niet zo spraakzaam ben. Misschien komt dat nog; ik denk niet dat hij voorlopig vergeten is.

De afgelopen dagen heb ik NOVA gekeken. B&W. 2 Vandaag. Villa BVD. Netwerk. En alles in herhaling, omdat genoemde programma's de onhebbelijkheid hebben simultaan met elkaar of met de rest van mijn dagplanning te lopen. Ik heb gedroomd van Frits Wester, van Melkert, van Thom, en van Barend en Barend, Büch en Balkenende. Ik heb de partijprogramma's gelezen en opnieuw gelezen, vergeleken en mezelf vervloekt omdat ik niet eerder heb opgelet, zodat ik tenminste had geweten waar ze het over hadden.
En Kok. Ik sluit me volledig aan bij Luuks stukje over Kok. Dank u wel, meneer Kok. Lieve Kok, rustige Kok, aardige Kok, strenge Kok; Kok voor wie ik mateloos respect heb gekregen en Kok die ik oneindig zal missen.

Ik ben gaan stemmen, natuurlijk; al was ik zwevend tot en met de laatste druk op de knop.
Pas toen ik terug thuis was, mijn fietst in de garage zette en terugliep drong het ineens tot me door, hoe belangrijk stemmen is, wat het nu werkelijk betekent.

Ik wist het natuurlijk wel, dat het belangrijk is. Maar ik denk niet dat ik het ooit zo wezenlijk heb beseft.
Ik dacht aan mijn zweven, vroeg me af of ik nou wel of niet.. toch niet die ander had moeten.. en dacht toen schouderophalend: och wat, het zal wel loslopen. En in een flits erachteraan: het zal helemaal niet zomaar loslopen.
En ik besefte ineens dat ik die verkiezingen, de tweede kamer, altijd heb gezien als een soort veredelde leerlingenraad. Dat ik ergens in mijn achterhoofd dacht: och, als de kiezers het te bont maken grijpt Kok wel in, als een ware burgervader. Of wie dan ook. Iemand grijpt in, zegt: ho ho jongens, toe zeg dit gaat te ver, niet zo raar doen hoor. Zoals vroeger de rector dat zou hebben gedaan als de leerlingenraad met een al te idioot voorstel was gekomen.

Maar dat gebeurt niet. Wij, de kiezers, zijn wel degelijk verantwoordelijk voor onszelf en ons welzijn. Er is niemand die onze keuzes screent, bepaalt of onze keuzes wel echt goed voor ons zijn. Wij hebben het zelf voor het zeggen; en als ik denk: het zal wel loslopen, en iedereen zegt: het zal wel loslopen, dan loopt het inderdaad los. Volkomen los.
Mijn leventje loopt in wezen zo goed. Al waar ik last van heb is van mezelf. Alles om me heen is mooi geregeld; ik heb eten en drinken, mijn geld komt op tijd binnen, als ik oorpijn heb kan ik bij de apotheek mijn druppeltjes zo meenemen. En voor hetzelfde geld denkt iedereen: het loopt wel los, is er niemand die 'ho ho' zegt, en is zomaar ineens niets meer geregeld.

Nu, voor het eerste jaar, zelfs voor de eerste dag, vind ik het echt spannend.
Het zal niet zo zijn dat al mijn zaakjes ineens niet meer geregeld zijn. Maar toch.

Nog een paar uur. Dan weten we het...