Pinkstervreugd

Heeft u dat wel eens meegemaakt? Dat je met iemand aan het fietsen bent; je fietst een stukje vooruit en die ander roept ineens: pas op voor die auto's!! Je schrikt van de plotse stem, draait je om en roept: wat zeg je?! - en rijdt rechtstandig tegen bedoelde auto's op. Die je zelf allang had gezien.

Iets dergelijks overkwam me net. Ik reed door rood en mij zeer bewust van de verboden en gevaarlijke situatie trachtte ik mezelf zonder kleerscheuren naar de overkant te slingeren. Toen ik ergens middenin niemandsland op de kruising stond klonk er een luide claxon. Ik keek achterom, werd bijna geschept en zag tot mijn verbijstering dat het een politiebusje was die deze onwelkome afleiding had geboden.

Dat je een dergelijke actie niet apprecieert kun je beter niet zeggen. Het wordt je zeker niet in dank afgenomen als je dat de agente verwijt als ze bezig is een bekeuring voor je uit te schrijven. Dan krijg je commentaar als dat ik mezelf in de eerste plaats in een zodanige situatie had gebracht dat hun ingrijpen gevaarlijk had kunnen zijn. Welke zin, en de onzinnigheid ervan, ik pas bij thuiskomst snapte.
Ik was een gevaar voor mezelf, wist ik dat wel? Nou nee, de enige die op dat moment een gevaar voor me was was u, beste mevrouw. Hetwelk ik overigens niet hardop heb gezegd. Je raakt redelijk murw van een halfuur preken aanhoren, waarvan de helft bovendien nauwelijks verstaanbaar is.

Ergens aan het eind van dat halve uur vroeg mevrouw agent me waarom ik het had gedaan. Op een toon alsof ik in wilde waanzin veertig onschuldige burgers had neergeschoten. Waarom ik door rood licht ben gefietst? Nou omdat ik uw aanwezigheid niet had opgemerkt. Normaal gesproken houd ik me uitstekend aan de regels als ik politie zie.
Ook dat heb ik niet gezegd. Ik heb diep nagedacht en vervolgens gemompeld: ik vermoed dat ik het rode licht niet zag. Welke uitspraak letterlijk werd opgeschreven. Ik vraag me af of ze net zo ijverig had genoteerd als ik had gezegd: "ik dacht na. Ik dacht aan Pim Fortuyn, aan de krassen op Melkerts ziel, aan de minnaars van mijn moeder voor zij moeder was, aan mijn buik die te dik is en mijn rug die pijn doet. En aan de leukerds die een paar straten terug hun auto afremden, door het raampje een fluim op mijn mouw mikten en verder reden".