Vanwege

Opvallend; Smallzine heeft er een handje van over mij te schrijven op het moment dat ik denk: kom, ik moest de boel maar dichtgooien. In die stemming was ik vorige keer, maar toen ben ik 'uit plichtsgevoel' maar gewoon doorgegaan. En in die stemming ben ik nu weer.
Nou niet meteen beginnen te jammeren van 'doe dat nou niet'. Wees eerlijk: hier staat al weken niets zinnigs. Ik begrijp ook niet waarom u zo jubelde toen ik terugkwam, vorige maand, want ik heb sindsdien nog niets geschreven waarvan je zegt: nou nou nou, wat een aanwinst op internet. Dat ik weer officieel ben gaan loggen was ook voornamelijk omdat de redenen om te stoppen niet echt meer golden.

Ik bedenk me ineens dat ik u een verklaring van mijn afwezigheid had beloofd. Vind u het heel erg als ik daar niet meer uitgebreid op inga?
In het kort komt het hierop neer:
Internet, en in het bijzonder webloggen, is een spel. Een spel tussen schrijvers en lezers, schrijvers onderling, reageerders. Spelen is leuk, zolang alle spelers doorhebben dat het een spel betreft. Ik had dat niet door, of te laat, of verkeerd; in elk geval gaf ik meer van mezelf bloot dan goed voelde, was voor mij bittere ernst wat voor anderen een grapje was; kon ik het op een gegeven moment niet meer aan dat men mij als figuur Puck in plaats van persoon Puck zag, me objectiveerde, of mijn hele identiteit of bestaan in twijfel trok. Om te spelen moet je je bewust zijn van spelers, inzet, grenzen tussen realiteit en virtualiteit. Je moet je eigen regels en die van de ander kennen, en voldoende energie hebben. Die was op, dus ik trok me terug. Mocht dit u vaag in de oren klinken: dat kan ik me voorstellen. To whom it may concern, laat ik het daarop houden.

Ik ben er dus weer, en er is een boel veranderd. In mij, met mij, om me heen.
Wat stond er in het vorige smallzine-artikel?
Ze is onder psychiatrische behandeling en dat vormt min of meer de rode draad in de dagelijkse weglog die ze bijhoudt.
Ik ben niet meer zo open. Dat heeft te maken met bovengenoemde; met niet teveel van mezelf willen loslaten. Het komt ook omdat het allemaal wat meer ernst is, de laatste maanden.
Ik ben nogal uitstellerig. Ik was zo iemand die een avond voor het proefwerk eens haar boeken opensloeg. Zo heb ik therapie ook aangepakt. Ik zat daar wel prima; gezellig groepje, lekker kritisch observeren, anderen raadgeven, zelf zwijgen. En dan ineens heb je nog maar een paar weken te gaan ('om verzekeringstechnische redenen is behandeling voor de duur van ten hoogste 12 maanden'), en dan blijk je nog net zo ver heen te zijn als in je eerste week. Niets veranderd, geen vaardigheid rijker, niets wat het ineens mogelijk moet maken het dagelijks leven aan te kunnen, waar dat voor de therapie niet mogelijk was.
Op zo'n moment sta je niet zo open meer voor al die observaties die ik eerder met zulk een vermakelijke ironie (ik citeer ook maar hoor) beschreef. Op zo'n moment sta je eigenlijk nog voor weinig open; en zaken die wel aan de orde zijn gaan u dan weer niets aan.

Komt bij dat ik zo mijn stille periodes heb. Stil; zonder woorden; in mezelf gekeerd; contactgestoord zo u wilt. Geeft allemaal niets, maar dan moet je geen log te onderhouden hebben. Of vriendschappen. Ik verwacht van mezelf dat ik hier af en toe nog iets zeg, dat ik enig teken van leven geef bij loved ones, en ik krijg blackout na blackout. Ik zal maar niet zeggen hoe lang ik dit stukje in grote lijnen al wil schrijven.
Die blackouts zinnen me niet. Behalve dat ik een uitsteller ben, ben ik een struisvogel. Ik wil best aannemen dat ik zo mijn handicaps en feilen heb, zolang ik het maar niet merk. Liever een site sluiten dan dag aan dag de woorden uit mijn hersens wringen.

Ik weet nog niet wat ik zal doen. Ik heb geen zin in al die dramatiek van weer zo'n zwart kaftje; ik wil best af en toe wat onzin opschrijven over, nu ja: mijn immer kwaaie kookacties bijvoorbeeld.
Maar wees niet teleurgesteld om het gebrek aan inhoud en niveau en de weinige updates. Ik heb u gewaarschuwd...