De Zieke en zijn Omgeving

Gisternacht heeft mijn vader overgegeven.
'Nou, en..?', zult u zeggen. 'Big deal'.
Welzeker een big deal. U moet weten dat mijn vader sedert 1979 niet meer de praktijk der antiperistaltiek heeft mogen ervaren, en dat zowel mijn moeder als ik helaas een niet geringe braakfobie hebben. Gezien de toch vrij lange kotsvrije periode van mijn vader, konden mijn moeder en ik tenminste thuis in rust en veiligheid leven; onder het motto 'wat zo lang niet is, zal ook niet komen'.
Groot was dan ook de verbazing en schok toen pa rond middernacht wat grijzig optrok, aankondigde 'een zeker gevoel van misselijkheid te ondervinden', en vervolgens een uur lang non-stop boven een emmer hing.

Hij had wat in te halen blijkbaar; nog nooit heb ik iemand zo ziek horen en zien zijn. Leek het even over te zijn, sprak hij twee woorden en het proces hervatte zich. Intussen zat ik sidderend en in grenzeloze paniek op mijn kamer, deur dicht, koptelefoon op, en wendde mijn moeder een kalme florence nightingale-houding voor.
Om twee uur sliep mijn vader. Om 6 uur ikzelf. Mijn moeder überhaupt niet.

Gisteren waren mijn moeder en ik geradbraakt, murw, gebroken.
Zo niet mijn vader.
Om halftwaalf kwam hij enigszins verward doch uiterst opgeruimd mopperend zijn bed uit; dat het al zo laat was, dat hij naar zijn werk moest. 'werk?', zeiden wij voorzichtig; 'weet je wat je vannacht hebt gedaan..?'
Ja, zei mijn vader monter, bijna trots; 'ik heb overgegeven. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik ooit zo ziek ben geweest. Maar nu voel ik me best'.
Hij was oprecht teleurgesteld, zo niet verontwaardigd, toen hij toch enigszins wankel in de benen bleek. Toen bovendien de huisarts zei dat hij beter wat rustig aan kon doen, niet zijn vertrouwde ochtendsinaasappeltje en niet meer dan één boterhammetje mocht eten.
Aan het eind van de dag was meneer bijzonder in zijn hum. Hij was toch maar niet naar zijn werk gaan, keek tennis, had goed gegeten en gedronken; begreep nog steeds de zwakke beentjes niet helemaal en was ondanks die zwakte naar het winkelcentrum gemarcheerd.

Vanochtend stond hij een uur eerder dan gewoonlijk naast zijn bed. Hij lijkt fitter en blijer dan ooit.
Mijn moeder en ik zijn nog immer uitgeput. De angst, spanning en schok hebben hun sporen achtergelaten. We hebben nog nauwelijks geslapen, halen voorzichtig weer adem en treden met behoedzaam tastende tred de wereld weer binnen.
Het zal nog een tijd duren voor we hersteld zijn van mijn vaders ziekte...