Doodmoe en nogal opgefokt tracht ik mezelf te 'soothen' met Z@ppelin, maar dat is ook niet bepaald opwekkend.
Ik pak een staartje jeugdjounaal mee waar ik een hyperintelligent, maar (ogenschijnlijk?) gevoelloos gozertje hoor vertellen hoe hij, Hollandse import in Amerika, de toestand aldaar beleeft. Niet, is kort gezegd het antwoord. Eerst was hij wel bang, maar nu niet meer. Hij moet in het rampgebied hebben gewoond, want ik vang iets op over evacuatie, en dat hij binnenkort met zijn ouders in een nieuw huis gaat wonen. Overigens is hij niet de enige die zo koelbloedig is; de nacht na de ramp (van 11 op 12 sept. dus), sprak ik mijn Blog-man, en die zei dat het niemand in zijn omgeving leek te deren. Hij was de enige die zich zorgen maakte en het nieuws volgde.
Laatste journaalfragment ging over een meiske die een boeketje aan Maxima mocht overhandigen; ze werd gevolgd bij al haar voorbereidingen (haar kammen, ringetje af want dat is een potentieel wapen), en de uiteindelijke 'plechtigheid'. Dit is nu al de vierde keer dat ik Maxima hoor zeggen dat Nederland haar een beetje veel is. Probeerde Alex de eerste keer nog de boel te sussen met een quasi medelijdende blik ("ze is een beetje dom..") en een uitleg dat ze bedoelde dat er gewoon te veel moois voor één dag was; nu heeft hij al die pogingen gestaakt. En kijkt wat vermoeid en gepijnigd de andere kant op. Dat wordt nog wat zeg...
Nu kijk ik naar een mollige peuter die sushi maakt. Sushi; als je drie bent. Ik kan nog niet eens langer dan drie dagen achter elkaar onaangebrand eten maken...

Oh jeetje - al kijkend is de tijd wel erg verstreken en ik had al tien minuten weg moeten zijn... en ik moet nog tanden poetsen en tas pakken en... oooh help ik kom te laaaaat!!!
Iets zegt me dat dit een verschrikkelijke dag gaat worden. Bleeegh...