Zo; dat was een lekker onsamenhangend stukkie proza, wat ik vanochtend op het net knikkerde.
De conclusie dat het vast een verschrikkelijke dag zou worden kwam, zoals u zult begrijpen, niet echt voort uit het aanschouwen van een holland-moeë Maxima, of een sushi-wonderkindje. Wel uit een algemeen slechte stemming.

Die slechte stemming was geheel en al eigen schuld-dikke bult, door gisteravond zelf toegedane ellende. Ik had een spontane hartekreet over persoon A neergeschreven, die als eindbestemming de mailbox van persoon B had. Of in elk geval: moest hebben. Twintig minuten B uitgehoord: heb je hem al - heb je hem nou al? Langzaam kwam de aanvankelijk melige, maar steeds angstiger wordende gedachte op: ik zal toch niet...? Maar dat had ik dus wel. Naar A gestuurd, that is. Dat krijg je, als iemand je na aan het hart ligt; en je iemand zo vaak mailt dat de voorletter haast als reflex bij 'To:' wordt ingetypt. En het overigens fijne programma Eudora die letter 'automagisch' aanvult tot het hele adres. En send is in een net zo haast gedachteloze beweging aangeklikt.

Ik dacht dat ik ter plekke door de grond zou zakken. Hoopte dat eigenlijk zelfs. Als dit me was overkomen met gewone post, was ik denk ik onmiddellijk naar betreffende persoon afgereist, om aldaar de postbode op te wachten. Degenen die mij wat beter kennen weten dat ik dergelijke impulsen zelden heb...
Hele nacht één bonk spanning. Geen oog dicht gedaan; en telkens als ik in slaap zakte stopte ik met ademhalen. Beetje eigenaardig en lastig trekje van me: als ik met stress ga slapen vergeet ik normaal adem te halen, wat niet bevorderlijk is voor een goede nachtrust.

Vandaar dus dat ik vanochtend niet in een beste stemming verkeerde. Vast van plan thuis te blijven ben ik zowaar toch nog naar therapie gegaan; ik had twee blokken die tamelijk pittig zijn, maar die me achteraf bezien toch wel goed hebben gedaan. Blijkbaar vonden mijn groepsgenoten het ook wel tijd voor een dagje vrij, want we waren met drie, van de gewoonlijk acht mensen. Drie meiden; ik heb mijn 'drama' uit de doeken gedaan en we hebben met zijn drieën de hele ochtend heel bakvisachtig zitten giechelen en gillen en weeeeeeh-en.

Eenmaal thuis bleek het drama niet zo'n drama te zijn. Ik heb een hartverwarmende reactie gekregen; die me redelijk heeft gerustgesteld. Hoewel ik in het algemeen nu wel enige mail-terughoudenheid voel. En eigenlijk toch, hartverwarmend of niet, die ander niet zo goed meer durf te spreken...
Nou ja; allemaal maar even laten bezinken, denk ik. En het zal me leren dat ik niet zomaar klakkeloos chaos in mijn leven kan gooien, maar op bepaalde punten juist eens wat meer moet opletten ;-)