Oh ja. Mijn evaluatie was een drama.
Voor het eerst in al mijn drie maande therapie dacht ik een overzichtelijk stuk te hebben geschreven; over hoe het ging, wat ik had gedaan en wat ik nog wil gaan doen. En ik was ook nog eens vrij positief gestemd; het kan niet op. Zo dachten mijn lieve groepsgenoten er evenwel niet over.

Het begon al met de vraag of ik hem nog eens wou voorlezen, omdat drie van de aanwezigen hem niet zelf hadden gelezen. Wel geprobeerd, maar het was werkelijk niet om door te komen geweest. Onder het voorlezen een keer of wat gevraagd of ik harder kon praten. Nee; dat kan niet, ik zit hier met keelontsteking, en veel harder dan dit kan ik niet en wil ik niet. Oh ja.

Vervolgens de ronde opmerkingen, waarbij ik, als eerder gezegd, niets mocht terugzeggen. Heerlijk voor de groep; hoe gelijkgestemd ze toch waren. Een voor een zeiden ze dat de door mij geschreven evaluatie onduidelijk, te lang en onoverzichtelijk was. Dat zij er relevante zaken in misten, en dat ik toch werkelijk de belangrijke zaken niet goed op een rijtje had. En met al dat gedoe op de computer moest ik toch echt ophouden; dat moest de komende tijd stevig aan banden gelegd.

Tot slot kwam H. aan het woord. H. is de opper-peut, zeg maar; en H. is zelden niet bot en cru; prikt overal doorheen en brengt zijn boodschappen zonder omhaal van woorden. Expect the worst, hope for the best; voor the worst wapende ik me, the best zou waarschijnlijk een bondige samenvatting van het reeds gezegde zijn. Met geen mogelijkheid had ik erop gerekend dat hij precies het tegenovergestelde zou zeggen. Hij was enthousiast. Blij. Bijkans in extase, eigenlijk; over dat eindelijk de rookgordijnen waren opgetrokken; dat hij zicht kreeg op wie Puck werkelijk was, dat hij vond dat ik nu met zaken bezig was die er echt toe deden. En dat 'al dat gedoe op de computer' heel goed voor me was.

Ik ben in huilen uitgebarsten. Ach ja; vrouwvolk. Als het eindelijk leuk wordt gaan ze janken. H. schrok er zelf ook van en klapte finaal dicht. Ik ook trouwens; heb de rest van de middag geen woord meer gezegd.
Gelukkig is er internet. Waar je, behalve een stuk plezieriger evalaties in je eigen reactieding, duidelijk je doelen krijgt aangereikt van deskundigen. Ik was in mijn vorig leven een man; geboren ergens in het moderne Borneo omstreeks 825. Mijn les: een vriendelijke houding aannemen ten opzichte van anderen, de kunst van het begrijpen en van medelijden onder de knie krijgen.
Daar ga ik me dan nu maar voor inzetten...