Ziek en blij. Vooral blij.
Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen. Ergens vannacht meende ik me te herinneren, midden in de meest afschuwelijke droom die ik in tijden heb gehad, dat ik voor het slapen gaan nog tegen iemand had gezegd dat ik vroeger echt verschrikkelijk eng kon dromen. "Maar nu al heel lang niet meer, hoor.."

Hele dag ziek. Keelpijn. Koorts. Lamlendig. Komt niets uit mijn handen; ik probeer allemaal vreselijk logische en kernachtige dingen te schrijven ('k moet vier weken dagboek inhalen omdat je dat zonodig moet voorlezen in mijn praatkluppie, en ik daar niet zo'n zin in had...). Maar elke logica ontbreekt; mijn gedachten draaien in kringetjes rond. Chatten gaat uitstekend - of in elk geval; dat idee heb ik. Of het ook echt zo is moet u maar checken bij Walter. Maar mooie geordende stukkies schrijven wil niet zo.

Geen enkele reden om blij te zijn dus. Ben ik toch. Ik ben zelfs bijna euforisch. Want ik ben dapper! En stoer! Ik heb zomaar ineens dingen gedaan die ik 2,5 jaar geleden voor het laatste deed!

Ik begin een patroon te ontdekken in mijn griepen. Het begint met keelpijn; maar dat is slechts inleiding. De keelpijn kondigt Grote Ontstekingen aan; in mijn oren en in mijn bijholten, kaakholten, voorhoofdsholten en wat je allemaal nog meer voor holten in je hoofd hebt. Ik voel het al opkomen: dicht en pijnlijk gevoel in mijn rechteroor. Maar ik ben nu overal blij mee, dus ook dat ik ineens dit patroon inzie. Patronen zien is fijn. Het leven is fijn!

Geheel in de lijn van de ietwat chaotische schrijfstijl van dit alles, ga ik niet langer nadenken over een mooie slotzin. Ik ga koken; ik heb goede hoop dat ik vandaag zelfs dat tot een normaal, onaangebrand einde kan brengen.
En nee: ik heb geen pilletjes geslikt of iets raars gerookt. Who needs pilletjes, als je jezelf zo'n lading endorfinen kan verschaffen!