De-resumerend (2)

Tertiaire reactie, heet dit geloof ik.
Was ik tot vanmorgen nog een en al bravoure, en vol grootse verhalen over mijn ziekenhuisbezoek, nu blijf ik hangen in het eerste deel van het avontuur.
In alles wat beweegt, in elke voetganger en zelfs in een kat die plots uit het struikgewas over straat rent, zie ik een scooter. De hele wereld lijkt in volle vaart op me af te stormen, ik span mijn spieren, stel me de klap voor. Voel die klap, misselijkmakend, door mijn hele lichaam golven.
De schertsende opmerking 'vanaf dit punt wordt alles vaag', uit het vorige stukje, lijkt nu waar.
Maar goed, in het kader van de traumaverwerking (zie hier emmers zout) zal ik vervolgen.

De in leer ingesnoerde dienders kwamen, stelden gerust, noteerden. Adviseerden me dringend om naar de EHBO te gaan, wat ik krachtig tegensprak. Zeiden dat ze het officiële proces-verbaal zouden uitstellen, nu alleen maar mijn naam wilden noteren en me dan liever naar huis lieten gaan. Ik weet niet wat voor kleurtje ik had, maar het had een uitmuntend effect op de heren politie. Dat had ik moeten weten toen ik enige tijd geleden vlak voorbij het rode licht werd aangehouden.

Fiets niet meer berijdbaar, dus lopend naar huis. Dikke pret hoor. Schrik doet rare dingen met je benen, je maag en je hoofd en de ineens wolkige structuur van de grond.
Toen, na enig oponthoud thuis, toch maar naar de EHBO gegaan. Met de taxi, en een taxichauffeur die Den Haag niet kende en een heel ander ziekenhuis 'het dichtstbijzijnde alstublieft' vond dan wij, en daar ook nog eens met de nodige omwegen naartoe reed.

De Amerikaanse ziekenhuisseries spiegelen ons een beeld voor dat fundamenteel verschilt van in elk geval de nederlandse werkelijkheid. In tegenstelling tot het geschreeuw, gedraaf, gepiep en gejaag dat zij ons presenteren, is de doorsnee eerstehulpafdeling een oase van rust. Wat voor de ongeduldige ER-verslaafde wel als nadeel heeft dat enige irritatie kan ontstaan. 'Verdomme zeg, word ik nou nog geholpen of hoe zit dat? Het is hier doodstil, er gebeurt niets, ik zie geen hond, zitten ze daar met z'n allen koffie te drinken ofzo?!'
Bij nader inspectie (met dank aan mijn ouders, de speurneuzen), bleek het tegendeel waar.

Dat er naast me een bolletjesslikker zat had ik zelf al ontdekt. Al was het maar omdat zijn gekreun, de aanwezigheid van drie agenten en het gescheld van een begeleider ('laat die klootzak maar doodgaan, godverdomme gore eikel laat ie er lekker in blijven'), hem verried.
Van twee stervende ouderen, een verkreukeld jongetje en wat andere echt spoedeisende gevallen stelden mijn ouders me op de hoogte. Zowel één van de stervenden als het verkreukelde jongetje hadden overigens een politieagent bij zich, wat het totaal op vijf bracht. Ik voelde me zwaar achtergesteld; ik had enkel twee motormuizen gehad maar die hadden me niet geëscorteerd.

Na twee uur wachten, waarin mijn irritatie, moeheid en honger stijgende was, maar mijn paniek dalende (had ik al vermeld dat ik wat panisch was..?), kwam er dan eindelijk een co-assistent bij me. Inmiddels was ik veranderd in een blok hout, een reservoir Viagra, zo stijf. Niets kon meer worden gebogen, wat me in elk geval de geruststelling gaf dat ik me niet helemaal aanstelde.
Na de co-assistent ging het allemaal vrij vlot.
Ik werd bevoeld en beklopt en geknepen; ik kreeg een assistent die al die handelingen herhaalde, een zuster - oh neem me niet kwalijk: ehbo-verpleegkundige - zwachtels en gazen en een drukverband en geruststellende woorden, en ineens stond ik weer buiten, zat ik in de taxi terug ('wat is het warm he vindt u niet ja hier heb ik airconditioning maar ik ga niet uit de auto waar zei u dat u moest zijn ja als u me wilt vertellen hoe ik daar moet komen heel graag' - de taxichauffeurs van Den Haag verstaan hun vak) en was ik thuis.
Gegeten, gebeld, gespuid, gelachen. Geslapen en weer wakkergeworden.

En nu gaat het wel weer, verrassend goed zelfs.
Ik ben her en der de meest prachtige blauwe plekken aan het ontwikkelen, ben als het ware een levende toverbal. Ik lijk elke spier in mijn lichaam te hebben gebruikt om de klap op te vangen en af en toe maak ik een schijnbaar verboden beweging. Welke dat is verschilt per keer. Random pain, zeg maar; bij elke refresh een nieuw kapot stukje.
Mijn lichaam lijkt te hebben besloten om voor het uitscheiden van vocht het gat in mijn knie te gebruiken, in plaats van de daarvoor geijkte lichaamsopeningen.
Maar ik kan bewegen, ik leef nog, er is eigenlijk niets bijzonders gebeurd.

Ik ben in elk geval voldoende fit om op mijn reservefiets te stappen, naar de AH te fietsen en op de terugweg vast te stellen dat allebei de banden het hebben begeven. Zodat ik me het hele weekend vast kan verheugen op de wandeling die ik ga maken, maandagochtend acht uur, naar mijn werk.