Voorzichtig

Ik haat mijn huisarts.
Nee, niet: 'oh je mag je huisarts niet zo' of 'je huisarts en jij liggen elkaar niet echt'. Ik haat mijn huisarts, uit de grond van mijn hart. Een diepe, levendige, vlammende haat. Type haat die maakt dat je hand het voodoopoppetje per ongeluk samenknijpt nog voor het goed en wel gekneed is. Dat soort haat.

Kom je daar binnen, zegt hij vrolijk: Zohoo, dàt is een flinke blauwe plek!
Opmerkzaam, dokter. Vooral als u rekent dat er meer blauw dan been is.

Even later in de behandelkamer. Het gat in de knie wordt bekeken, bewonderd, bedrukt.
Doe dat maar niet, zeg ik nog dreigend. Jawel, zegt dokter.
Dokter grijpt naar een laadje met metalen voorwerpjes, welke handeling mij altijd wat nerveus maakt. Spul dat ontsmet kan worden betekent gevaar.
- Wat was u van plan..?
- Niets, even kijken of het korstje verder nog loszit.
Ik ken mijn korstje heel goed. Vanochtend nog, nadat ik het vergroeide gaasje had losgeweekt en was uitgegild, heb ik mijn korstje bestudeerd. Het korstje zit NIET los, heus niet; inderdaad zit aan de rand een stukje wat los lijkt te zitten, maar dat zit het niet. Echt niet.

Doe maar niet hoor, zeg ik nog eens. Jawel, zegt dokter. En hij begint wat te duwen. Te peuren. Vindt het schijnbaar loszittende stukje. Haakt zijn pincet eronder, duwt, duwt harder, hanteert zijn pincet als ware het een plamuurmes. Grijpt. Trekt.
'Ik vind dit géén goed idee, dokter!!'
'Ik wel', zegt dokter. 'Ik doe heel voorzichtig. Maar het korstje moet los anders gaat het eronder ontsteken. Ik doe echt heel voorzichtig'. En hij trekt verder. Ik grijp de zijkanten van de tafel vast, knijp, kreun, jammer, herhaal zeker twintig keer dat dit heus geen goed idee is, en dat stukje daar al helemaal niet want dat ZIT VAST DAT DOET PIJN, maar wie er luistert geen dokter.
En het zàt vast. Ik heb verdomme meer bloed verloren dan bij de klap zelf.

Jodiumgaasje erover. De montere opmerking dat het er heel goed uitziet, dat het voorspoedig zal genezen, binnen een dag of vier moet het wel dicht gaan, sta maar op, kom maar mee.

Lieve dokter, oh zo voorzichtig.
Een dokter die het voor elkaar krijgt mij te laten huilen verdient het om net zo voorzichtig, heel teder en liefdevol met een pincet te worden behandeld. Heel zachtjes, hij zal haast niet doorhebben dat hij langzaam, stukje voor stukje uiteen wordt getrokken.