Gisteravond een mailtje van R. Ze was bij A. in het ziekenhuis geweest; het ging nu al wat beter met haar en ze had me twee keer de groeten gedaan.
A? Ziekenhuis? Beter? Ik had al maanden niet meer van A gehoord, maar het ging toch prima met haar?

Beetje gaan speuren; op een forum waar ik al weken niet meer kom een berichtje gevonden van A's vader, van 2 weken geleden. Dat ze met spoed opgenomen was in dat-en-dat ziekenhuis; hartslag 36, gewicht 34 kilo bij een lengte van 1m80.

Ik ken dergelijke getallen; ken de foto's die erbij horen. Ken veel mensen die er zo slecht aan toe zijn geweest. Heb nooit iemand meegemaakt die er werkelijk zo aan toe is.

Ik heb eerst een minuut of wat heen en weer gelopen door mijn kamer, door de gang. Bij mijn moeder binnen, toch maar weer terug naar mijn kamer. Trillend.
Vervolgens het telefoonnummer van het ziekenhuis gedraaid; doorverbonden naar de afdeling psychiatrie en A aan de lijn gekregen.

Haar eerste woorden: “Hoe gaat het met jou? Ik heb zoveel aan je gedacht!”

Een halfuur gepraat. Zij met vlakke, toonloze stem. Onder een bepaald gewicht kan je niets meer voelen dan angst. En als je al iets kan voelen is er eenvoudig de energie niet meer om die emoties te laten doorklinken.

“Het is zo moeilijk, Puck. Echt Puck; het is zo ontzettend moeilijk. Ik wil wel eten Puck, en ik doe ook heel erg mijn best; ik vecht om te eten, maar eten is zo eng...”

“Ik ben zo blij dat het met jou beter gaat Puck. Want ik heb zo vaak aan je gedacht de laatste maanden; ik geef zoveel om je en ik wil zo graag dat het goed met je gaat.”

“Ik vecht wel door nu hoor; echt. Ik wil zo graag leven. Het leven heeft me zoveel te bieden. Maar ik ben zo op, nu. Zo leeg.”

“Als ik wat sterker ben kom ik naar je toe. Ik weet wel dat jij nu niet hier kunt komen, maar dat geeft niet; ik stap gewoon op de trein naar Den Haag. Als ik wat sterker ben.”

“Stuur je me een brief? Dat zou ik heel fijn vinden. Bellen is moeilijk, daar kan ik me slecht op concentreren; maar een brief is fijn.”

Op de achtergrond, gedurende het hele gesprek, gegil; hysterisch gehuil van een medepatiënte die geen sondevoeding wil.