Mijn spelen is leeren, mijn leeren..

Eens, in een vorig leven, zat ik op balletles. Een jaar of drie lang. Voor de kinderen die we nog waren had de groep een redelijk hoog niveau (mezelf als gelukkige uitzondering), en de combinatie ballet en niveau staat garant voor een enorme rivaliteit.
Eens in de zoveel tijd deed iemand auditie voor het conservatorium en op dat moment kwam de haat en nijd tot een hoogtepunt. En meestal eindigde het in een tranendal. Op de miniemste zaken werden mensen afgewezen. 'Uitzonderlijk getalenteerd, maar te knokige knieën', kreeg mijn vriendin te horen. Aangenomen worden was een zeldzaamheid, een unicum, het mooiste wat je kon overkomen.

We hadden in de hele groep twee jongens. De ene was een mooi, 'verantwoord' mannetje, met net iets teveel babyvet. Een jongetje wat heel goed kan zijn uitgegroeid tot een dandy, een fat - inclusief zijden sjaaltjes. Hij bewoog zich met acht jaar al nichterig, en hij was gehuld in precies de juiste kleding. Hesje, balletbroek, balletschoentjes, en van alles het beste.
De andere was Tim. Tim was een Kruimeltje. Tim had woest, te lang, blond haar, altijd blauwe plekken en zag eruit alsof hij rechtstreeks uit het bos naar balletles kwam. Hij danste op blote voeten, enkel gekleed in een gymbroek en zijn hemdje. En Tim had de gratie van een elf. Op een dag heeft Tim ook auditie gedaan. Gewoon, daarom. En Tim werd aangenomen, onmiddellijk. En is de opleiding niet gaan volgen. 'Niet zo'n zin in', bracht hij het wat nonchalant.

Zojuist was op Nederland 1 de tweede aflevering van 'Jong, onstuimig, koninklijk' en daarin waren onder andere fragmenten van de auditie voor wat nu heet de afdeling Jong Talent van het Koninklijk Conservatorium. Rijen bloedserieus kijkende meisjes. Kaarsrecht, ernstig, gracieus. Het haar naar achter gebonden, grote ogen, rechte nekken, op tienjarige leeftijd al bezig met Carrière en Toekomst. Oud, volwassen.

Dan een shot op de wachtende kinderen aan de kant. Een meisje: zwart balletpakje, strakke scheiding, vlechten, veel voorhoofd, erg klassiek. Maar de benen schijnbaar willekeurig neergelegd, een roze wollen truitje aan, duim in de mond, handje tegen de wang. En met de andere hand, zo klein, zo kinderlijk nog, draaiend aan een losse haarlok.