In de categorie gewetensvragen
Stelt u zich voor, u bent gek. Moeilijk, ik weet het, maar probeert u zich dat enigszins voor te stellen. Of stelt u in elk geval voor dat u, om wat voor reden ook, in het bezit bent van een psycholoog of andere hulpverlener binnen de geestelijke gezondheidzorg.
U komt bij die therapeut, u praat een blij uurtje vol, en aan het eind van dat uur vraagt u: 'Zeg, Mientje ZusenZo, leeft die eigenlijk nog?'. Hulpverlener geeft als antwoord: 'nou, de vorige keer dat ze hier was heeft ze me uitgemaakt voor alles wat lelijk was en heeft ze een stoel door de ruit gegooid, dus ze maakte een behoorlijk levende indruk.'
Wat doet u dan?
Bent u blij met deze zinvolle informatie, ziet u al voor u hoe u dit nieuws met de andere o zo dierbare vrienden van Mientje kunt delen, of haarzelf er een weinig mee kan plagen?
Of bedenkt u zich dat dit geen stijl is en zegt u, zoals eigenlijk betaamt: 'dat wil ik helemaal niet weten, ik vind niet dat u mij dat hoort te vertellen, dat is iets tussen Mientje, u en these four walls' - of woorden van gelijke strekking?
En als u dat dan zegt, in hoeverre meent u dat dan? Wat zitten er voor u voor motieven achter deze uitspraak?
Is uw moraal gelijk uw werkelijke wensen en gedachten? Wilt u het echt niet weten, of wilt u het niet willen weten; verwacht u van uzelf, in het kader van de discretie en integriteit, dat u niet mag willen weten?
Wilt u Mientje beschermen tegen deze loslippige helpende, of beschermt u in wezen uzelf? Bent u eigenlijk bang dat eens een dergelijke immoraliteit uzelf ten deel zal vallen, en wilt u voor het te laat is meneer de niet-helpende enige normen en waarden bijbrengen?
Wat zou de waarheid onder uw correctheid zijn...?
maandag 18 november 2002 - 15:50
waarde en normen.
astrid - 18 november 2002 - 16:08
n
astrid - 18 november 2002 - 16:09
Ik zou het niet vragen, willen weten, of willen delen met andere mensen. Maar nu ik het zou weten, zou ik een andere hulpverlener zoeken. Want iemand anders kan dus ook zomaar informatie over mijn gesteldheid loskrijgen van die hulpverlener.
Uniquehorn (URL) - 18 november 2002 - 16:18
Of je het nu wel of niet wilt weten, je weet nu in ieder geval van de integriteit van de hulpverlener, wat ik gezien persoonlijke ervaring al vaak zoniet meestal een vies woord begin te vinden.
Rob - 18 november 2002 - 16:32
die mientjezusenzo, is dat een 'client' of een colega van de bevraagde?
volgens mij is dat van belang.
betreft het een client, dan zou ik persoonlijk, sowieso niet naar de gesteldheid van diegene vragen (veronderstellende dat een 'peut' daar nooit iets over zal zeggen, logischerwijs)
vragen naar hoe het met zijn/haar collega gaat, lijkt mij wel kunnen.
ro - 18 november 2002 - 18:26
Mja, als je geen antwoord wilt hebben, waarom stel je de vraag dan aan 'm
Ik zou iig nooit met stoelen gaan gooien bij deze hulpverlener - dat vertelt ie blijkbaar door.
Hippo () (URL) - 18 november 2002 - 20:18
In antwoord op de vraag waarom überhaupt naar de ander gevraagd: het betrof hier een client, geen medewerker. De vraag 'leeft ze nog' is een heel andere dan 'hoe gaat het met haar'. De vraag was zeer letterlijk bedoeld. Ik zou het niet in mijn hoofd halen te vragen hoe het met een medeclient gaat, omdat ik (wellicht enigszins naief...?) aanneem dat ik op die vraag toch geen antwoord zou krijgen.
Puck - 18 november 2002 - 20:22
Ik zou los van alle deontologische belemmeringen toch even geglimlacht hebben. En blij geweest dat het blijkbaar goed met haar gaat.
frédéric (URL) - 18 november 2002 - 20:55
Ik hoef me niet voor te stellen wat gek zijn is ;-)
En die hulpverlener had gewoon zijn/haar mond moeten houden. Er is zoiets als beroepsgeheim, prutser zeg ik.
Mootje (URL) - 18 november 2002 - 23:47
wat betekent dat eigenlijk nog, "tussen 4 muren", als je zelf de ruit er uitgooit.
Had de hulpverlener zich dan moeten beperken tot een kort 'ja' of 'nee' ? Is zelfs dat geen schending dan, van het beroepsgeheim? Maar had je wel baat verder, bij het uurtje therapeut? In dat geval toch maar niet op staande voet ontslaan dan, deze prutser.
leon - 19 november 2002 - 08:35
Zelf zou ik het willen weten, en tegelijkertijd zou ik heel schijnheilig boos zijn dat ik het te weten krijg.
walter - 19 november 2002 - 11:57
Ik zou denken dat ik gek ben :-)
Je moet het zo'n hulpverlener niet kwalijk nemen, velen van hen kennen geen directheid, laat staan antwoorden die zich beperken tot een ja of nee.
Nu ik me dan voorgesteld heb gek te zijn mag ik ook wel een gekke vraag stellen natuurlijk aan hen die zeggen het in eerste instantie niet eens gevraagd te hebben; kijkt u altijd met zo weinig belangstelling naar uw naasten en omgeving?
Want zo een vraag kan ook oprechte belangstelling zijn en in een situatie waarin niet aan de betrokkene zelf gevraagd kan worden vind ik de vraag geenszins vreemd.
Actiereactie - 19 november 2002 - 13:15
Hulpverleners maken graag lange zinnen. Een simpel: "ja" was afdoende geweest.
odette (URL) - 19 november 2002 - 13:57
De vraag is gesteld, het antwoord gegeven... Mag ik vragen wat je hier nu uit geleerd hebt?
tobin () - 19 november 2002 - 14:30
"Mag ik vragen wat je hier nu uit geleerd hebt?"
Voornamelijk heel veel over mijn lezers.
Puck - 19 november 2002 - 14:38
Ik ben het met leon eens dat ze met die stoel de zaak zelf naarbuiten heeft gebracht. ;)
En in dit geval was de vraag natuurlijk té verleidelijk om dat antwoord niet te geven. Heeft ze trouwens de schade vergoed? :-)
Verbal Jam (URL) - 20 november 2002 - 19:30
