Geen fratsen. Dat scheelt.

Zojuist waren de best gelukte kinderen van Nederland in onze C1000. Stevige stappertjes, breed lachend of juist luid krijsende individuutjes. Geen een snottebel, geen bleke neusjes, geen jengelende plakkerige drensjes. Louter power, zelfstandigheid en vitaliteit.

Een peutertje in een boodschappenkarretje; grote donkerblauwe kijkers, rode wangen, stevig knagend op een lappenpop. Ziet mij, grijnst met een enorme overgave, bijna brutaal.
Kleuter, zelfverzekerd een toetje aandragend: "deze wil ik". En op zijn moeders vraag "en lust je zusje die ook..?", de kin in de lucht, een blik van 'mij krijg je niet' en een kranig: "Nee!"
Een andere kleuter, draaiend om een meiske met staartjes en gestreepte maillot. Verliefd en in aanbidding. Gespot door zijn vader bloost hij, kijkt betrapt, zegt verlegen: '... ik zocht een meloen...!'

Mooi man.
Was het verder niet zo'n kutdag geweest, dan had ik bijna gezegd dat het leven goed is.