Weer heel
In den beginne...
In den beginne van dit log was er niet dit log, maar een forum. Ergens op dit wereldwijde web was er een forum, voor mensen met problemen; en één van die mensen was ik.
Ik kwam daar in juni vorig jaar en begon heel voorzichtig eens te posten.
Ach - ik kan zo vreselijk veel vertellen over dat forum. Hoeveel ik er heb geleerd, wat voor fijne en minder fijne mensen ik heb leren kennen. Maar al bij de eerste zin weet ik dat dat een verhaal apart is; en niet het verhaal wat ik hier, nu, wil vertellen.
Dus ik begin bij het einde van het forumverhaal.
Ik was het forum ontgroeid. Ik was beslist niet van mijn problemen af; zat er dieper in dan veel van de anderen daar, maar ik wilde meer dan die problemen, en anders. De mensen die daar kwamen, hoe genezen ook, leefden niet in mijn wereld.
Soms had ik een zin in mijn hoofd; gewoon alleen maar een zin of een woord, een dwaze opmerking of een korte anekdote, die niets te maken had met het onderwerp van het forum; en ik wilde wat ik in mijn hoofd had dan maar gewoon neerschrijven, maar voelde daar geen enkele anklang of begrip.
Toen werd het mei dit jaar. En ik ontdekte viaviavia het fenomeen weblog, of beter nog: lifelog.
Een openbaring.
Allemaal mensen die ook weleens 'zomaar' iets wilden schrijven! En dat op deze manier konden en deden! En ik zou dat misschien ook wel kunnen!
Het kon. Het duurde even voor ik durfde, maar ik deed het.
Punt was alleen: wat moest ik vertellen? Ik had geen spannende verhalen over uitgaan, over gekke dingen op het werk, over Belangrijke Gebeurtenissen en Bijzondere Plaatsen. Ik had geen leven; alleen nog steeds problemen, en de gedachten in mijn hoofd. Ik kon van eenvoudige dingen wel een redelijk sappig verhaal in elkaar timmeren, maar was dat genoeg? En vooral: was dat voor mij genoeg, want ik was en ben wel wat meer dan dat.
Ik ben maar in het diepe gesprongen; en heb na een dag of drie gewoon out of the blue een stukje over mijn therapie gepost. En het ging best, eigenlijk. Alleen maar goede reacties - nou ja.. één vriendelijk heerschap dat me niet eens geloofde; maar me toch in elk geval niet belachelijk maakte.
Alles best, zou je zeggen. Maar nu de 'maar'.
Ik dacht: ik wil geen themalog-psychiatrie worden. Ik ben geen theoretisch geval; wie daar meer over wil weten kan zich wenden tot de ggz.pagina. Schizofreen ben ik niet, met de rest komt u een heel eind.
Ik vertel wat ik op mijn hart heb; of dat komt door een 'officieel' probleem doet niet ter zake, het gaat erom wat ik voel en kwijt wil.
Zo lijkt het toch niet te werken, merkte ik zaterdagavond.
In mijn behoefte een noodkreet te uiten, moest ik gaan denken: wat is bekend, wat wil ik kwijt, wat kan ik kwijt; hoeveel uitleg is vooraf nodig om dit toch tenminste een beetje begrijpelijk te maken?
Ik wist het niet, en weet het nog niet.
Problemen zijn webben. De eerste draad is simpel; de volgende tien ook. Daarna blijft het simpel, als je er maar bij blijft en het volgt; dan is elke volgende draad zo voorspelbaar en vanzelfsprekend; maar als je het verhaal probeert na te vertellen blijkt er ineens zoveel verstrikt en verward te zitten. Vertel je dit, dan moet je ook dat vertellen. En dat en dat.. en iemand die alleen maar even wou meedenken komt in een ellenlange dicussie van "ja maars".
Vandaar dat ik soms liever alleen maar "help!" zou roepen. In de hoop dat ik dan juist geen hulp, maar wel gewoon een opkikker kan krijgen. En vandaar ook dat ik zei: geen raad, geen behulpzaam meedenken.
Ik schrijf niet om iets op te lossen. Ik schrijf omdat ik al aan het oplossen ben, en ik daar af en toe ook eens over wil spuien.
Ik loop de marathon, ik heb de schoenen, de kleding, de conditie en het talent. Ik ben gewapend, maar het blijft zwaar. En van tijd tot tijd heb ik een slokje water nodig, of een bemoedigende kreet: doorrennen Puck, je kàn het!
Ik heb wel raad gehad, en meedenken; vnl via mail. Maar ik moet eerlijk zeggen: het was fijne raad. En de flesjes water in de vorm van muziek of enige redelijk beschonkenen in mijn reactieding waren bijzonder opbeurend.
De reden van de dip heeft beslist geen oplossing, maar ik kan er weer even tegenaan.
Rest me nog de vraag, die ik me al sinds augustus stel: in hoeverre moet ik openheid van zaken geven, mijn halve levensgeschiedenis uit de doeken doen? Hoe nodig vindt u, de lezer dat? En hoe nodig vind ik dat zelf? Ik wil hier tenslotte nog steeds niet alleen maar over problemen loggen; ik wil juist loskomen uit dat wereldje.
Op de eerste vraag, hoe nodig u het vindt, is uw visie welkom. En ik zal eens rustig gaan nadenken over wat ik zelf wil.
Maar nu eerst eens slapen...
maandag 15 oktober 2001 - 03:53
Ik denk dat je vooral moet kijken of je het zelf nodig hebt. Wat wij lezers
vinden komt op de tweede plaats. Het is tenslotte jouw log. Als jouw problemen
je op dit moment zo bezighouden dat je er over wilt schrijven, dan moet je dat
vooral doen. Maar zodra je je er ook maar een klein beetje ongemakkelijk bij
voelt, dan moet je het vooral niet doen.
Voor mezelf geldt dat ik dankzij jouw stukjes regelmatig terugdenk aan mijn tijd
bij diverse -peuten en -ologen. (Volstrekt andere situatie, maar toch, peut=peut
en oloog=oloog)
Daarnaast helpen ze me om de situatie van een goede vriendin te begrijpen die
ook in de wereld van de instellingen terecht gekomen is.
Wat mij betreft mag je dus doorrennen Puck, niet alleen in je offline leven,
maar ook hier. Ik zal af en toe wel roepen...
Martijn () (URL) - 15 oktober 2001 - 07:45
Ach, lees mijn log en je weet dat ik niet zoveel problemen heb met openheid van
zaken. Ik bekijk het zo: het is *mijn* log, mijn kindje, mijn uitlaatklep, hoe
je het ook noemen wilt. Iedereen mag het lezen, maar ik vind het ook prima als
niemand het leest. Iedereen die me kent, die weet toch wel zo ongeveer hoe mijn
leven in elkaar zit en al die anderen die kennen met *toch* niet, dus wat kan
mij dat verder schelen.
Dus schrijf, Puck, ik zou bijna willen zeggen: schrijf of je leven er vanaf
hangt!
gien (URL) - 15 oktober 2001 - 08:34
Houdt altijd onderscheid tussen prive dingen en Log dingen. Ik denk dat het niet
verstandig is om van diepste onzekerheden publiek domein te maken. Ik denk niet
dat je daar veel mee opschiet. Op den duur zul je je teveel "bekeken" gaan
voelen en het idee hebben dat iedereen een mening heeft over jouw persoonlijke
problemen. Voor de echte kern van je problemen moet je een ondersheidt maken
tussen mensen die je kent en vetrouwt en mensen die je niet kent. Groet,
Dirk - 15 oktober 2001 - 12:11
voor mij hoef je niet je hele levensverhaal uit de doeken te doen. ik ga me dan
ook gauw een beetje voyeuristisch voelen. zoals je het tot nut toe deed, vond ik
het heel subtiel. de paar bits & pieces die je ons gegeven hebt, hebben toch wel
een soort beeld geschetst van de situatie. en of dat beeld nu helemaal juist is,
of niet, is dan niet aan de orde. wel is me duidelijk geworden dat je over een
enorme dosis vechtlust en zelfspot beschikt, waardoor ik altijd denk: wat de
situatie ook is, die puck, die komt er wel!
mariska (URL) - 15 oktober 2001 - 13:13
Ik voel me altijd aangetrokken tot helpen, als ik zulke verhalen lees. "Kon ik
maar iets voor ze doen!" denk ik dan. En ook denk ik dan, dat een luisterend oor
al veel kan tekenen.
Aan de andere kant zul je inmiddels tig luisterende oren aangeboden hebben
gekregen. Ik ben nieuwscierig wat het dan allemaal kan zijn, wat zo zwaar is,
maar ik vind het zeer egoistisch als ik dat allemaal *moet* weten.
Je moet het dus zelf weten. Als je er zelf wat aan hebt, kun je het doen. Maar
pas er asjeblieft voor op dat je je niet zo openstelt, dat je ook kwetsbaar
wordt.
Rolandow () (URL) - 15 oktober 2001 - 14:10
Ik lees uw site niet zo regelmatig. Geen tijd ofzo :)
Maar wat is precies het probleem dat u -peuten en -ologen moet consulteren? of
is dat nog een raadsel voor elke lezen van dit log?
Nils - 15 oktober 2001 - 16:33
Heb jij voor jezelf al antwoord op de vraag
"Wat wil ik nu eigenlijk (bereiken) in mijn leven?"
?
Ik niet namelijk. En ik ben al 35. Hint hint.
Julius (URL) - 15 oktober 2001 - 16:35
Doe inderdaad gewoon je ding, wat jij nodig denkt te vinden. Van je afschrijven
is zeker goed, maar wees voorzichtig met teveel vertellen. Internet is niet de
echte wereld toch?
Niels (URL) - 15 oktober 2001 - 16:39
Julius: natuurlijk weet ik wat ik wil bereiken.
Ik wil de wereld veranderen. Ik wil Grootse Dingen doen en maken: briljant
natuurkundige worden, eindelijk toch heel goed viool gaan spelen; kunstwerken
maken.
Ik wil alles en alles van computers snappen, onderwijzeres worden, kleine gekke
kindertjes weer gelukkig maken.
En ik wil een Moordwijf worden; een droomvrouw met sexappeal, die tegelijk ook
een goede huisvrouw is en de liefste moeder voor haar 6 kinderen.
Soms word ik bij dit vooruitzicht een beetje moe...
Puck - 15 oktober 2001 - 16:43
Puck, beste, Bij deze (http://kippfest.dreamwater.com/index/index.html) een
adres waarin je veel kwijt kan en waar je veel uithaalt. Met name inspiratie en
dan specifiek het huisvrouwenhoekje.
Ik ben niet sarcasties oid, ik wens je wel veel succes. Rene.
Rene - 15 oktober 2001 - 17:03
Puck zegt: ... een goede huisvrouw is en de liefste moeder voor haar 6 kinderen.
Soms word ik bij dit vooruitzicht een beetje moe... Ik denk: zou je niet met
twee beginnen?
En verder: lijkt het hier een vertrouwd groepje maar wie lezen er stilletjes
mee? Niet verder gaan dus dan jij prettig & verstandig vindt. Alles mag, niets
moet. Er bestaat ook nog mail.
elisa (URL) - 15 oktober 2001 - 19:08
Overigens geloof ik je nu wel. Misschien helpt dat bij je beslissing.
Rene () - 15 oktober 2001 - 19:32
You go girl!
Das alles.
Luuk (URL) - 15 oktober 2001 - 23:31
Puck, ik vind dat je een geweldig talent hebt om de meest zinnige en onzinnige
dingen te beschrijven op jouw podium. Ik kom hier regelmatig om even 'frisse
lucht' te inhaleren en voor mij geldt: A Pucks Postje a day keeps the docter
away!
Zo, dit wilde ik even kwijt. En voor wat betreft jouw vraag: Jouw stukjes komen
zo natuurlijk en puur naar voren...Denk er niet over na maar doe. Het is net als
bij lopen...wanneer je na gaat denken over de stappen is de kans op vallen
groter.
Moss - 16 oktober 2001 - 08:36
Laat mij maar waterdrager zijn (hoewel ik een hele slechte ben) & rij jij maar
je eigen koers waarvan je denkt dat-ie goed is. (beetje te veel wk-wielrennen
gekeken om in metafoor marathon mee te gaan)
Ton (URL) - 16 oktober 2001 - 09:23
puck: je hoeft niets te worden. je bent al wat: een getalenteerd schrijfster.
everdien - 16 oktober 2001 - 12:04
