Vesuvius

Tip van de dag:

Uiteraard denkt u, net als ik, weleens: ach, wat moet ik toch eigenlijk met die pot zoetstof. Het is vies en verslavend en je darmen gaan er raar van doen en eigenlijk gebruik ik het toch al tijden niet meer.
Ik bedoel; dat is toch een volstrekt menselijke gedachte.
Wat u dan niet, ik herhaal: niet moet doen, is die hele pot boven het toilet uitkiepen.

Aanvankelijk geeft het beslist een geweldig resultaat. Bepaald indrukwekkend zelfs.
Misschien kent u die beelden van vriescilinders in ziekenhuizen; waaruit koude dampen als stof lijken op te stuiven wanneer ze geopend worden. Zo ziet dit er ook uit. Een mysterieus waas; een witte mist die zich langzaam door de hele ruimte kronkelt.

Nu dan: als dat doet denken aan een naderende explosie bij een net te spannend scheikundig experiment, dan was dat vermoeden juist. Want trekt men door, dan knalt een wolk van poeder omhoog. Het zakt ook weer, dat moet gezegd; maar niet voordat een niet te verwaarlozen deel is terechtgekomen in haar en neus.

Nog uren later proeft men dan bij elke ademteug een zoete smaak achter in de keel. Wat gaat vervelen.
Bovendien vormt zich, zoals een vulkaaneruptie betaamt, een dun laagje as op de closetpot; en als de bril wit was, merk je dit pas als je bij hoge nood wegglibbert op een zanderige substantie.

Wat nu wèl een goede manier is zich van het goedje te ontdoen is me nog niet helemaal duidelijk.
Dat een dergelijke chemische substantie niet in de biobak thuishoort lijkt me evident. Dus misschien moet ik bij een volgende gelegenheid de pot afleveren bij de chemokar. Tezamen met de Tarly, die een dag na nuttiging een stuk minder onschuldig blijkt dan het aanzicht doet vermoeden. Maar dat terzijde.