Placebo

Daar zat ik gistermiddag bij de dokter; stervensnerveus voor dat wat komen kon of zou.
Ik was bang, over mijn hele lijf verkrampt, had hartkloppingen en was kortademig. Behalve om het doktersbezoek begon ik ook hoe langer hoe nerveuzer te worden over de bange gesteldheid van mijn lichaam. Er kwam steeds meer spanning, en als gevolg van die spanning gaapte ik en gaapte en gaapte... totdat ik mijn tongspier verrekte.

Heeft u dat weleens gehad?
Die tongspier - ik weet niet precies waar hij loopt en hoe hij officieel heet, maar als je hem verrekt voel je dat achter in je keel, in je kaken, in je hals. Weet u niet wat ik bedoel, zorg dan eens voor wat spanning in uw nek en hoofd. Ga vervolgens in een soort kronkelpositie op bed liggen (op de zij, het hoofd gedraaid) en gaap stevig. That'll do the trick.

Zit je eenmaal met een verrekte tongspier dan is er alleen maar pijn. Een bal van pijn; een harde, ronde, verkampte pijn. Kramp gaat over door te stretchen, maar de keel en hals is een moeilijk stretchbaar gebied. Terwijl het op dat moment essentieel is de kramptoestand op te heffen, aangezien die het spreken, slikken en normaal ademhalen belet.
Moeilijk kronkelen met de tong, heen en weer bewegen van het hoofd en de nek, voorzichtig duwen met vingertoppen. Ik was er even zoet mee. Toen ik alles weer in het gareel had en me terug in de wereld begaf, bleek aldaar de angstmist opgetrokken.

Hedenmorgen, bejaardenhuiswinkeltje.
Geheel versuft door slaapgebrek (ik mag dan làng hebben geslapen, maar bepaald niet uitrustend) was ik de hele ochtend voornamelijk zeer bewust bezig met bewegen. Goed nadenken hoe dat ook alweer moest, uit je stoel opstaan. Muntjes. Voorzichtig. Prijsjes. Goed kijken.

Ik was niet angstig. Zelfs nauwelijks gespannen. Terwijl ik dat normaal gesproken altijd in zekere mate ben.

Het gaat er bij mij niet in dat die pil van gisteren nu al een angstremmeende werking heeft. Ik moet het minimaal een week slikken om effect te merken, zei Oom Dokter.
Het feit dat ik niet zo angstig als gewoonlijk was wijt ik dan ook eerder aan de afleidende functie van mijn vermoeide staat van zijn (welke ik, indirect, dan weer wel aan dat pilleke te danken heb).

Nu vraag ik me af of de oplossing van mijn problemen niet zit in een plaatselijke en tijdelijke, bewust veroorzaakte, invalidering. Een arm in mitella, been in het gips, een lapje voor een oog.
Waardoor ik zo druk bezig ben mijn fysieke weg in de wereld te vinden, dat de emotionele weg vanzelf gaat.