Fietstas

Ik ben echt heel blij met mijn Kronan.
Ze fietst zalig, ze zit fijn; ze ziet er zo vriendelijk en aardig uit.
Maar één van haar voordelen is tegelijk een nadeel, en dat is de enorm brede bagagedrager. Want die is zo breed dat er geen fietstas op past, terwijl ik die toch heus nodig heb (of denk te hebben). De enige tas die er mogelijkerwijs op zou passen, is zo'n hele ouderwetse degelijke canvastas. Waar ik geen problemen mee heb, integendeel zelfs, alleen zijn ze niet meer te krijgen.

Tot nog toe ben ik nog geen andere tegengekomen - tot vanmiddag! Zomaar, tegen de ruit van de buurtsuper (nou ja: de buurt-Bruna, maar dat klinkt niet..) stond daar een felrode Kronan, mèt fietstas.
Met mijn eigen zuurstok-variant tussen de benen ben ik dichter naar de rode toegeschuifeld (vooral niet afstappen als al je tassen net in evenwicht hangen..), om eens te verifieren of het wel echt een passende tas was, en niet gewoon een veels te smal tasje dat provisorisch om de bagagedrager heen was gemanoevreerd.
Maar nee: het paste prachtig allemaal.

Nou heb ik zo mijn eigen beelden bij Kronan-fietsers. Ongetwijfeld generaliserend en bovendien onjuist, maar ja, mooi zwart-wit is niet lelijk, zullen we maar zeggen.
Er zijn, naar mijn idee tweesoorten Kronan-bezitters. De ene groep zijn vreselijk hip en alternatief; leuke eigenzinnige creatievelingen die origineel zijn en niet met de massa meelopen. De tweede groep wil graag zo zijn als de eerste groep, en is dat in hun streven juist niet. Waarvan ik me terdege bewust ben, ja. ;-)
Deze Kronan nu, zag er zo afgereden, versleten en nonchalant uit, dat hij gewoonweg te oud was om achter de trends te zijn aan gefietst. Dit was niet eens trendsetter, maar een beta-trendsetter.
Origineel op zijn origineelst, dacht ik; de eigenaresse zal vast wel in zijn voor spontane community-talk. Dus ik wachten voor de Bruna. Nog steeds mijn met boodschappen beladen gevaarte met de benen vastgeklemd voor omslaan behoedend.

Op een gegeven moment kwam er een zeer oud mensje naar buiten. Echt verschrikkelijk oud, maar niet leuk oud. Zo'n schilferig, morsig dametje, met vaal haar en een geel gezicht met schurft-achtige plekken en tranende ontstoken oogjes. Vermijden, dacht ik. Tot ze zomaar ineens op het toch zo hippe rode rijwiel afstapte, hem van het slot haalde en wou wegrijden. Dat wezentje hoorde bij .. bij.. de mooiste aller voertuigen!
Maar ik ben natuurlijk koelbloedig geweest. Heb mijn ideale-kleindochtergezicht getrokken en heel beleefd gevraagd waar of ze haar fietstas had gekocht, omdat ik - zoals ze wellicht zag - hetzelfde type fiets had en het hebben van opbergruimte node miste.
Nee hoor, dat wist ze niet meer. Die tas had ze nog van haar vorige fiets; en de winkel was volgens haar al weg. "Maar veel succes hoor, kind".

Wel geestig: ergens onder het gesprek stopte er een andere oude dame, maar een zeer gedistingeerde en statige variant) naast me, die 'Hé!' zei, dat weer inslikte en toen vervolgde: "oh ja, ik dacht al; dat is net zo'n fiets als Nel heeft, maar daar sta je!". Dus mijn Kronan-collega heet Nel.

Dat ik nu nog geen tassendealer had deed niet eens zo terzake; ik was nog te onthutst over de discrepantie tussen verwacht en ontvangen beeld van de bazin. Ik zal al mijn denkbeelden moeten omdraaien. Nou ja; gelukkig heb ik therapie. Om al dit soort wereldbeeld-verstorende belevenissen te kunnen verwerken..