Recht?
Even een gewetensvraagje.
Laten we er voor het gemak even vanuit gaan dat het hier om een puur hypothetische kwestie gaat.
Men neme een gezin: vader, moeder, reeds volwassen maar nog thuiswonend(e) kind(eren).
Dan krijgt één van de ouders een vrij ernstige ziekte.
Gesteld nu, dat het kroost hiervan op de hoogte wordt gesteld, heeft het dan ook recht op meer informatie? Mag het vragen naar verloop, duur en ernst van de ziekte, eventuele complicaties en (blijvende) gevolgen, naar het soort behandeling? En ook antwoord verwachten?
Of hebben ouders het recht tegen een kind te zeggen: "Het is voldoende dat je weet dat vader of moeder ziek is, verder is het geheel onze zaak en gaat het je niets aan"..?
Uw visie, opinie, filosofie, normen en waarden op dit punt zijn bijzonder welkom.
Ook al betreft het hier slechts een hypothetisch geval..
Update-je / aanvulling:
De reden dat er niets wordt verteld is geen bezorgdheid, of een poging de kinderen te beschermen. Het is puur en alleen om wat er al staat: "het gaat je niets aan. Ziek-zijn is een privé iets, het is voldoende te zeggen dat iemand ziek is; verdere details gaan anderen niets aan."
vrijdag 26 oktober 2001 - 04:10
De kinderen in onzekerheid laten en eventueel valse hoop wekken, lijkt me niet juist.
Lief en leed deel je samen.
Geertjan - 26 oktober 2001 - 07:48
Een gezin dat nog in één huis woont lijkt mij een eenheid (behoren) te zijn.
Daarom is "Het is voldoende dat je weet dat vader of moeder ziek is, verder is het geheel onze zaak en gaat het je niets aan" volgens mij geen optie.
Corné () (URL) - 26 oktober 2001 - 08:05
Ik kan me voorstellen dat de vader en moeder de kinderen in bescherming willen nemen tegen het akelige nieuws wanneer deze nog klein zijn maar wanneer het, zoals jij schetst, volwassen kinderen zijn die sterk in het leven staan moet er natuurlijk openheid zijn zodat het gezin daadwerkelijk de hoeksteen is waarop verder gebouwd kan worden. Wanneer de ouders echter denken dat hun volwassen koter het nieuws niet aan zal kunnen en zij dit daarom niet durven te vertellen zal de koter duidelijk moeten maken dat deze volwassen is...iets dat of de ouders niet willen zien of iets wat niet het geval is.
Moss - 26 oktober 2001 - 09:05
Ja, natuurlijk mag je dat vragen! Maar als de ouders er geen antwood op willen geven, kun je daar natuurlijk vrij weing aan doen, behalve ze voorhouden dat de kinderen ook bezorgd zijn. Het feit dat ze kennelijk feiten achterhouden maakt waarschijnlijk dat er meer aan de hand is of dat de kinderen zich meer zorgen maken dan nodig is.
Niet erg slim dus, van die ouders want ze maken het alleen maar erger voor de kinderen, is mijn visie.
Gien (URL) - 26 oktober 2001 - 09:45
Openheid is altijd het beste in dit soort gevallen, lijkt mij. Zeker van ouders naar hun kind toe! Ik merk dat ik zelfs boos ben naar deze hypothetische ouders toe - om je kind zo in onzekerheid te brengen werkt alleen maar averechts (ook al is het waarschijnlijk goed bedoeld).
Open kaart spelen, ruimte voor vragen creeren en niet geheimzinnig doen.
Merel (URL) - 26 oktober 2001 - 12:08
Uit eigen ervaring weet ik dat die bescherming geen bescherming is, maar iets wat heel lang kan blijven knagen. Ik kwam er pas achter dat het gebeurd was toen mijn beide ouders overleden waren. Dus zal ik nooit alles weten.
Ze zijn nu 15 en 13 jaar dood en ik heb nog steeds vragen. En er is niemand die daar een antwoord op heeft.
Theo - 26 oktober 2001 - 13:09
Sluit me volledig aan bij Merel.
Actiereactie - 26 oktober 2001 - 13:17
Prompt een update, vreemde redevoering want waarom dan niet ook verzwegen dat iemand ziek is?
Actiereactie - 26 oktober 2001 - 13:23
In een beetje harmonisch gezin worden lief en leed als vanzelfsprekend gedeeld zonder rechten of plichten.
Die rechten en plichten gaan spelen als relaties niet goed zijn en men zich over-en-weer niet veilig voelt. Denk ik...
elisa (URL) - 26 oktober 2001 - 13:52
Merel heeft gelijk, Maar misschien is het moeilijk voor de ouders meteen alles al te vertellen. Ze zouden het kind echter niet al te lang in het ongewisse moeten laten. Zeker niet als het een volwassen kind is dat best kan begrijpen wat er allemaal gebeurd.
Dirk - 26 oktober 2001 - 14:48
Als je als "zieke" niet wilt, dat iemand zich er mee bemoeit en het de ander zogenaamd niet aangaat, vertel het dan niet! Dat is toch hartstikke dubbel! Normaal gedrag is dat, zeker in een gezin met volwassenen, toch niet, dacht ik.
els (elswhere) - 26 oktober 2001 - 14:53
ik denk dat de gedachte van de ouders van beschermende aard is. toch leert mijn ervaring, die ik om me heen gezien heb, dat je met iedereen dit verdriet moet delen in het gezin. Ook over de niet leuke dingen moet gepraat worden. Het is immers niet alleen het verdriet van de ouders, maar ook verdriet van de kinderen.
Bart () - 26 oktober 2001 - 15:22
Intrigerende "hypothetische" situatie die zeer moeilijk van commentaar is te voorzien. Iedereen heeft 's mijns inziens het recht om anderen te vertellen wat zij of hij wenst te vertellen. Ook kinderen hebben geen recht op informatie. Informatie is net als voorrang, je kunt het krijgen maar niet nemen of eisen. Natuurlijk is het zo dat in de meest gewenste situatie alles wordt gedeeld met de kinderen. Ik ken echter situaties waarbij het niet willen/durven/kunnen/mogen vertellen zo goed te begrijpen valt dat het soms de beste oplossing lijkt. Let op, ik zeg "lijkt".
Het is een voldongen feit dat je niet alle beweegredenen van anderen kunt doorgronde, dus is het soms zo dat je jezelf gedwongen moet neerleggen bij "het niet weten". Hoe moeilijk dat ook altijd zal blijven.
Weer twee cent (free translation).
Roel (URL) - 26 oktober 2001 - 22:05
Algemeen: Een wat onduidelijke (eerste gedachte: rare) relatie met je kinderen heb je als ouder(s) wanneer je je zo opstelt.
Van rechten kan inderdaad geen sprake zijn ... lijkt me. Maar dat is (bijna) een juridische kwestie. Dat laat ik aan de 'deskundigen' over. Het woordje recht zou ik in de relatie met ouders zou weinig mogelijk gebruiken. Het klinkt eisend ... en roept daardoor weerstand op.
Vragen staat vrij. Als kind dat zich betrokken voelt bij zijn ouders moet je zelfs vragen. Stel dat je toch antwoorden krijgt ... Als je niet zou vragen, zou je jezelf dat later kunnen verwijten. En belangrijke vraag zou voor mij zijn: 'Waarom stellen jullie je zo op?' En daarna zou ik ze ieder onder vier ogen ook nog een keer vragen stellen. Het lijkt me dat met name de zieke in zijn of haar hart wel zou willen delen.
Angst lijkt in het spel te zijn. Angst is een slechte leidraad. En kan ook verlammend werken zoals in deze situatie.
Natuurlijk gaat het je als kind aan hoe het met jouw ouders gaat. De relatie met je ouders is er gewoon, hoe verstoord ook in sommige gevallen.
Soms helpt geduld en steeds weer vragen 'Hoe gaat het?'.
Oprechte betrokkendheid zal op den duur wel beantwoord worden. Al zullen de antwoorden niet altijd even duidelijk zijn. Dat is jammer!
JoG (URL) - 26 oktober 2001 - 22:37
