SelektVracht

Ze hijst zich naar boven, zes trappen op, en alles aan haar schreeuwt Te veel.
Te veel attributen, te veel accessoires, zij zelf is al een accessoire teveel.

Ze zal één meter tachtig zijn, en pakweg dertig kilo te zwaar. Ze heeft een grote bos zwart krullend haar, en een bijna vergelijkbare hoeveelheid snor. Ze draagt het haar in een staart, die zozeer pluist dat hij haar hoofd als een krans omgeeft; om de staart een felgekleurd elastiek. Om de hals een sjaaltje, eronderuit een ketting, de hanger van de ketting rust op een forse boezem, over de boezem spant een T-shirt met grote letters, glitters, applicaties, goud en zilver, het spannen wordt versterkt door heuptas en brede riem, de riem heeft een sierlint dat rust op een derrière die moeizaam in strakke kuitbroek is geperst, welke kuitbroek onderaan de banden van semi-hippe sandalen ontmoet.
Voor hen die blind en doof zijn en noch haar oogverblindende verschijning, noch haar gekreun en gehijg zullen waarnemen, is daar de wekenlange knoflookkuur die ze moet hebben gevolgd. Knoflook in haar adem, haar kleding, haar haar, haar zweet. Zweet uit elke porie. Geur en beeld en geluid dat de galerij vult.

Ik denk dat Wehkamp haar bewust inzet. Niemand durft ooit nog een pakje te retourneren, als zij één keer is geweest om het op te halen.