Rémi
Heikele situaties dienen te worden getest vóór ze zich voordoen.
Hoe heikeler de situatie, hoe noodzakelijker de test.
In nood leert men zijn vrienden kennen - liever nog daarvoor, een proefwerk is ook niet het moment waarop je je pennetjes, je potloden, je gummetje en je rekenmachine nog eens uit het stof wilt halen.
Daarom ga ik af en toe dood. Gewoon, om te kijken hoe mijn naasten reageren als ik dat doe. Wat mijn moeder zegt als ik klaag over buikpijn, dáár, rechtsonder in de zij; wat mijn vader doet als ik zeg te moe te zijn om naar de winkel te lopen. Wat ze doen als ik gestrand ben, in the middle of nowhere, met louter drugsspuitende verkrachtende kanibalen om me heen.
Empirisch onderzoek heeft aldus uitgewezen, dat ik in zaken van Leven en Dood geen ouders heb.
In zaken van Leven en Dood zegt mijn moeder dat ik naar huis moet komen. Wel voorzichtig fietsen. (Dit wist ik al. Eens scheurde ik mijn nekspieren en belde ik haar midden in de nacht op vanuit het ziekenhuis. 'Goed lieverd', zei ze slaperig; 'doe voorzichtig, kom gauw thuis. Daag.' En hing op).
Mijn vader komt mij afhalen. Na een half uur. Omdat hij, naar eigen zeggen, zijn veters nog moest strikken. Veters eerst, dan vrouw en kinderen.
Liegen om de waarheid boven water te krijgen. Theater als ultieme realiteit.
Eén waarin ik steeds onzekerder word over wat ik moet doen als de Wat-nou-als-situaties zich werkelijk gaan aandoen.
zondag 14 september 2003 - 17:25
Als je iets wil weten kun je het natuurlijk ook VRAGEN. Of is dat te simpel voor een Puck?
Wasbeer (URL) - 14 september 2003 - 17:31
In zaken van Leven en Dood heb je alleen jezelf.
De testen waar je je ouders aan onderwerpt zijn schijnvoorstellingen
anjer - 14 september 2003 - 20:28
Ik kan het met Wasbeer eens zijn. Waarom het theater als je ook de vraag kan stellen. Duidelijkheid van jou geeft toch duidelijkheid terug?
Majadebij (URL) - 14 september 2003 - 22:23
Een test geeft altijd de verkeerde reactie. Daarbij heb je er niks aan om te testen hoe je naasten reageren als je doodgaat, want als het zo ver is, merk je er niks meer van.
En dan de titel van dit stukje. Alleen op de wereld? Tja, van je ouders moet je het niet hebben, dat ontdekken meer mensen op een gegeven moment. Maar dan zijn er nog zo'n zes miljard mensen. Kijk eens wat verder.
henk (URL) - 15 september 2003 - 00:39
Gereformeerd allemaal?
Zondag voor u een strenge, saaie, leerplichtige, lachloze dag geweest..?
Puck - 15 september 2003 - 05:57
Volgens mij bereik je hiermee precies het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken.
http://www.storyarts.org/library/aesops/..
Bob - 15 september 2003 - 08:40
Men is wel streng voor je ja. Helpt het als ik zeg dat ik wel degelijk om je stukje moest lachen?
Wasbeer (URL) - 15 september 2003 - 10:39
Vergeef me als ik het fout heb: maar gingen de ouders van Remi niet eerder dood dan het joch zelf?
kaatje () - 15 september 2003 - 11:07
Moet ik je voortaan maar naar de mond praten dan?
Majadebij - 15 september 2003 - 13:01
@Majadebij: absoluut niet, dat hoor je mij ook nergens zeggen. Ik vraag enkel om een wat luchtiger beschouwing van mijn proza, een beschouwing die ontvankelijk is voor door mij toegevoegde ironie.
Puck - 15 september 2003 - 16:52
Wat wel een voordeel is: als je echt doodgaat hoef je je dit niet (lang) meer af te vragen.
Misschien moet je een keer experimenteren met effecten? Nepbloed, zoiets?
Hippo (URL) - 15 september 2003 - 17:03
