Vleermuis
Aan een fotolijstje aan mijn muur heb ik een kerstbal gehangen.
Een witte stoffen kerstbal; gemaakt van een soort lurex draad, waardoor hij glinstert en sprankelt en danst als de winterzon erop valt. Ballet-bal, ballètje.
Het is het enige kerstachtige dat ik mijn kamer heb toegelaten, maar ik verheugde me op het effect. Op dat kleine genieten als ik hem zou zien, daar zo stil en bescheiden maar o zo mooi.
Het sneeuwachtige en verstilde en tegelijk zo levendige dingetje deed me denken aan Wolkewietje, die zo alleen in de donkere nacht van zijn manestraaltje naar beneden gleed. Fijn.
Het effect blijkt nogal tegen te vallen.
De helft van de dag zit ik achter mijn pc, mijn rug naar de bal toe. Als ik hem al kàn zien zit of lig ik op bed, maar dan slaap ik, of is mijn blik gericht op de tv.
Het enige moment waarop ik hem werkelijk zie is 's ochtends vroeg.
Als ik nog slaperig heen en weer loop tussen mijn kamer en de badkamer, de wc en de keuken, lijken mijn ogen te zijn ingesteld op het oude vertrouwde 'platte vlak' van mijn muur. Waardoor ik me elke keer te pletter schrik om de plotselinge aanwezigheid van die vreemde bobbel daar.
zaterdag 27 december 2003 - 05:52
Is het alleen een dof ding, of beweegt er toch ook iets dat aandacht vraagt?
Lang geleden interviewde ik een wetenschapper over het werken met computers. En die had toen een hele litanie tegen screensavers. Weliswaar konden die misschien de levensduur van het beeldscherm verlengen, tegelijkertijd brachten ze een nieuwe bron van onrust het kantoor binnen, doorda de meeste screensavers voortdurend bewegen.
Iemand die uit zijn ooghoek een onverwachte beweging ziet, wordt daardoor sterk gealarmeerd. Dat is nog de oermens in ons, die permanent op zijn hoede wezen moet.
"De tijger in het struikgewas" noemde die geleerde dat verschijnsel. Ik zal het nooit meer vergeten.
ijsbrand - 27 december 2003 - 06:55
wolkewietje geweldig!
swanz - 29 december 2003 - 17:04
