De tijd van onbezorgdheid...

Ik had hier eerst iets willen schrijven als:

Te koop gevraagd. A good night's rest. Twee zakken slaapzand. Eén klein zakje slaapzand desnoods. Prijs nader overeen te komen.
Beste Meneer van het Slaapzand-depot; beste Meneer K. Vaak. Natuurlijk, de prijs die ik bereid ben te betalen stijgt per slapeloze, nachtmerriënde nacht, dus hoe langer u wacht, hoe meer u aan mij kunt verdienen. Maar straks ben ik zo ver dat ik mijn ziel wil verkopen voor een beetje slaap, en wat heeft u daar nou aan? Zo leuk is die ziel niet, en ik kan het weten. En als u tè lang wacht, ben ik niet eens meer in staat uw vraagprijs van de bank te halen.
Dus doe me een lol; noem die prijs, en geef me in elk geval één lange, ongestoorde, veilige en uitrustende nacht.

Máár. Er bestaan op de wereld, of specifieker: op internet, mensen die blijkbaar nog humorlozer en roomser dan ik zijn. Die op dit stukje totaal gesckokt zouden reageren: Maar Puck, wat suggereer je nu eigenlijk? Doel je op pillen? Probeer je nou werkelijk tussen de regels door alle bloglezende dealers op te roepen om jou wat toe te stoppen?

Geloof me : ik zuig dit type reactie niet uit mijn duim. De tijden dat er niet meer achter alles wat werd gezocht, toen sprookjes nog sprookjes waren en fantasie geen dekmantel voor narigheden, zijn blijkbaar passé. Jammer.

Ik bedoel niets meer en niets minder dan wat ik schrijf. Ik heb het niet zo op dekmantels; en daarbij: als ze iets graag en veel verstrekken in de psychiatrie zijn het pillen, dus daar hoef ik het zeker niet voor te doen.
Dus: wil de echte Klaas Vaak nu opstaan? En niet zijn louche collegae met hun chemische waar..

Dan ga ik nu een mooi, nieuw, hard, en vooral: duur binnenveringsmatras kopen. Misschien dat dat ook al wat helpt.