Eeuwige jeugd

We gingen dus een matras kopen. En zowaar, dat ging allemaal prima! Oke, afgezien van enorme discussies op de heen- en terugreis over hoe te fietsen en enige andere existentiële levensvragen; maar het matrasbezoek zelf ging goed.
De matrasverkoper was opvallend vaderlijk tegen me, dat viel me wel op, maar ja; een vaderlijke vader is nooit weg, dus mij hoorde je niet klagen.

Ik heb allerhande informatie gekregen over de verschillen tussen medium en hard, tussen latex, polyether, volschuim en binnenvering. Prijzen, duurzaamheid, maten. Ik heb geprikt en geklopt en geknepen en naar de structuur van opengesneden matrassen gekeken. En uiteindelijk heb ik gezegd dat ik graag een matras wilde aanschaffen, maar nog even wou nadenken over welke het precies moest worden. Dat ik daarover vanmiddag zou opbellen, en of hij nu alvast mijn adresgegevens wilde..?
Nee hoor. Althans - jullie wonen toch nog steeds in [straatnaam Puck]?

...?!?!
Hadden we hier van doen met een helderziende of een stalkende matrasman?!
Op mijn wat verwilderde blik antwoordde hij dat hij immers jaren in diezelfde straat had gewoond. Ook al weer jaren geleden was verhuisd, maar me als heel klein meiske had gekend. En me ook wel had herkend, nu.

Juist. Nou ja; dat verklaarde in elk geval zijn vaderlijke houding.
En voor wie zich altijd al afvroeg: hoe ziet die Puck er toch uit - een postje of drie naar onderen link ik naar een foto van mij. Toen was ik vier, maar ik ben in de tussentijd geen spat veranderd...