Ik weet eigenlijk niet hoe het ging toen ik klein was. Misschien heb ik gewoon altijd hetzelfde kussen gehad, is het kussen in de loop der jaren langzaam ingezakt en platgestampt en ben ik meegegroeid. Meegedaald.
Feit is in elk geval dat ik een jaar of vijf geleden merkte dat ik absoluut niet op een gewoon kussen kon slapen. Te dik. Ik kreeg pijn in mijn nek, of ik schoof halverwege de nacht het hele ding opzij en werd wakker met nek- èn hoofdpijn (helemaal geen kussen is weer tè plat).
Maar het einde van mijn kussen naderde met rasse schreden - hij was vermoedelijk (mijn vader en zijn eeuwige 'die is nog van Thuis...' aangaande allerhande huishoudelijke artikelen kennende) een jaar of dertig oud, dus het mocht ook - en ik had geen vervanging.
Mijn ouders hadden twee gloednieuwe kussens over. Mijn moeder had ze gekocht, voor mijn vader, omdat ze zich zorgen maakte om zijn rug, maar vreemd genoeg waren zijn klachten acuut over toen het tot hem doordrong dat zijn eigen 'Die zijn nog van Thuis...'-kussens het veld moesten ruimen voor deze vieze heldere jonkjes.
Dus kreeg ik ze.
Grote dikke dingen, waarop al mijn bezoek jaloers is. En die ik nooit gebruik.
Ik zocht mijn toevlucht bij een stoelkussentje: 50x50cm, ongeveer 3cm plat. En geen pluizigheid te bekennen: feitelijk gewoon een verhoging op mijn matras. Perfect, precies wat ik moest hebben! Ik maakte er drie eigen kleine sloopjes voor.
En aldus sliep ik de afgelopen twee jaar op een minikussentje.
Niettemin.
Het zat me niet lekker; 'het hoorde niet', en wat niet hoort bevalt me niet. Ik moest iets normalers hebben, gewoon normaal doen, en niet dat kleine petieterige onvolwassene. Volwassenheid is all about conformeren, dus niet al dat gezeik: ik moest maar wennen. In mijn hoofd bereidde ik mezelf langzaam voor op de hel van groot en donzig en nekklachten.
Tot ik een maand of wat geleden toevallig door de Wehkampgids bladerde en mijn oog bleef haken op dittum.
Groot maar plat. Hypoallergeen en te wassen op zestig graden. Inclusief geborduurde beertjes en een label: "mijn eerste kussen" (naam...., adres...., woonplaats....). Een kinderkussen, merk Prinses.
Kinderhoofdjes op mijn weg naar volwassenheid: hoe ironisch.
Ik heb het besteld en er een paar weken naar gekeken. Tussendoor een keer geretourneerd en opnieuw besteld. Een mens moet geen overhaaste beslissingen nemen.
Vannacht heb ik er dan eindelijk voor het eerst op geslapen en ik moet zeggen: ik ben het totaal ontwend, zoveel kussen. Over de hele oppervlakte van mijn hoofdeind: kussen. Overal waar ik lig en draai: kussen. Overal zacht en pluis en vering. Een beetje vreemd. En eigenlijk helemaal niet lekker. Zelfs wat te dik naar mijn smaak.
Zou het nog wennen..?
