Ongelegen

U zult het niet geloven, maar ik verheug me elk jaar op mijn belastingaangifte. Fijn alles op orde, meteen in de gelegenheid al mijn mapjes en formuliertjes en allerhande administratieve papierkes te ordenen en opruimen.
Alles op de computer, geen boekwerken vol bijlages en instructie: gewoon wat vaste zaken invullen. Niets moeilijks, wel elk jaar de uitdaging om kruip-door-sluip-door weggetjes te vinden.

Bij mijn eerste aangifte was ik niet helemaal zeker van mijn zaak en maakte ik een afspraak bij de belastingdienst om mijn bende ingevulde papieren te laten nakijken. Het eind van het liedje was dat vier hoge heren om me heen kwamen staan en met open mond toekeken hoe 'een echte Wajonger' (nee mevrouw, wij hebben hier eigenlijk nooit iemand met een Wajong-uitkering; de meesten hoeven ofwel geen aangifte te doen ofwel hebben een voogd die dat regelt) hen precies liet zien: kijk, dit kan ook nog, en hier heb ik recht op, en dit is op mij van toepassing.
Oh ja.. oh ja.. jeetje...

Belastingaangifte doen is leuk en vorig jaar was ik hevig teleurgesteld dat mijn jaaropgave later kwam dan de aangiftediskette.
Maar vorige week al was de jaaropgave er.
En nu net is zat bij de post de welbekende, langverwachte dikke blauwe envelop.
En eigenlijk heb ik er nu helemaal geen zin in...