Kaalslag

Daar zit ik dan, in een kale kamer. Koud en kil, verlaten en hol. Muf.
En ik wil u waarschuwen. Zodat u niet hetzelfde zal overkomen.

Wellicht zult u in de - verre of nabije - toekomst iemand helpen met verbouwen.
Of opruimen. Of schoonmaken.
En ondanks dat u elke dag afgemat bent, ondanks dat u altijd vies en plakkerig of stoffig lijkt te zijn, ondanks dat uw vingers ruw, uw handen beblaard en uw knieën geschaafd zijn, ondanks dat het schuren en schrobben en hameren en boenen u op een gegeven moment de neus uitkomt en u niet gelooft er ooit nog aan te willen beginnen - ondanks dat alles zal er een moment komen dat u thuiskomt en denkt: dat tapijt ziet er natuurlijk niet uit.

Geef geen gehoor aan die stem.

Natuurlijk is het zo. Dat tapijt ziet er ook niet uit.
Eens was het grijsblauw, nu voornamelijk vaalgrauw.
Het komt van Leenbakker - geen geld voor beter - en het is zelf gelegd - geen geld voor leggen - over het oude linoleum heen - geen geld om dat te verwijderen.
Het bobbelt al vanaf dag één, het is een stofnest en al met al moet het gewoon wèg.

Maar doe het niet.
Of wacht tenminste, tot een vrije, rustige dag.

Want voor u het weet bent u om vijf uur 's avonds uw dressoir aan het uitladen, om het vervolgens de kamer uit te zeulen om zodoende nog iets van ruimte te creeeren. En begint u uw tapijt om de overige meubels heen weg te snijden.
De schuimlaag op de achterzijde blijkt te hebben losgelaten; het weefselpatroon is op mysterieuze wijze tot in het linoleum doorgetrokken, zodat dat nu geribbeld is; o-ve-ral schuim, vastgeplakt en ingebed in de ontstane kanaaltjes.

U weet opeens weer waarom het tapijt er in de eerste plaats moest komen: want God wat is dat linoleum lelijk. Donkergrijs met een zachtblauw dat wordt weggejaagd als zomerlucht door een onweersbui. Duister, grauw, hard.
En vlekken. Overal vlekken. Nagellak, dat potje dat omviel toen je een jaar of min-tien was. Verf. Tipp-ex. Zwart, bruin, wit, rood van ondefinieerbare herkomst.

En voor u het weet zit u tot acht uur te schrapen en te schrobben.
Met een plamuurmes, voor het schuim.
Met aceton, voor de verf- en nagellakvlekken.
Met een houten borstel en vim. Stapje voor stapje, centimeter voor centimeter.
Met Saint Marc. Die u later in de wc wegspoelt; waarna u tijdens het plassen een soort Vicks-sensatie hebt die, na enig overwegen, heel beslist heel onprettig is maar nog uren voelbaar blijft.

En voor u het weet wordt u op zondagochtend om halfzes wakker.
U zet uw warme slaapvoeten op een onverwacht ijskoud stuk vloer, hoort uw rillen en klapperen van tanden tegen muur en vloer weerkaatsen en beseft dat u op deze vroege vrije ochtend uw bureau zult moeten uitruimen en verplaatsen. Alsook uw bed. Om de rest van de vloer te schuren en vegen en soppen.

Ik zeg het u.

Doe het niet.

Heus, uw huis is goed zo.