Pat
Vandaag om halftien heb ik een afspraak met mijn psychologe.
Eindelijk zal ik haar de waarheid zeggen.
Ik zal haar zeggen dat ze dom is, te stompzinnig om voor de duvel te dansen. Dat ze mij niet begrijpt, me ook nooit zāl begrijpen, dat ik niet eens wil dat ze me begrijpt. Omdat dat begrijpen een toevalstreffer zal zijn, en ik niet wil weten wat haar oenige brein verder met die plots verkregen kennis zal doen.
Dat ze beter van baan kan wisselen, omdat haar gebrek aan daadkracht en haar vriendelijk optimisme, haar hypersociale dweilerige houding niet aan mij besteed is en dat ze beter kleuterjuf kan worden omdat dat een leeftijdsgroep is waarbij ze vast meer aansluiting zal vinden.
Ik zal haar zeggen dat ze er ook dom uitziet, met haar grote dwaze ogen en haar iets openstaande mond. Dat ze een suf kapsel heeft en zich slecht kleedt. Dat de enige reden waarom ze wat mij betreft mag blijven is dat ze bloedmooie schoenen heeft.
Maandag heb ik een afspraak met mijn psychiater.
Eindelijk zal ik hem de waarheid vertellen.
Ik zal hem zeggen dat hij een arrogante kwal is, een hyperactieve klootzak zonder gevoel, die dwars over me heenwalst en niet van plan is ooit naar me te luisteren. Dat God een fout heeft begaan door hem zoveel intellect toe te bedelen, want dat hij het niet waard is omdat hij het misbruikt; nooit gebruikt en inzet voor zijn beroepsuitoefening.
Ik zal hem zeggen dat hij de grootste borderliner van al is, dat hij zichzelf eens pillen moet voorschrijven. Dat hij moet opgroeien, in plaats van zich als een puber te gedragen. Recalcitrant, aanmatigend, respectloo en kleinerend. Denkend alle wijsheid is pacht te hebben, niet naar zijn leeftijd en ambt levend. Nog niet de suggestie van bescherming of veiligheid uitstralend. Bloed onder de nagels vandaan halend. Weerzinwekkend mannetje, met zijn stoere cowboylaarzen en strakke leren broek.
Ik ga het ze zeggen.
Ik ga me lekker niet aan de opgelegde termijn houden, van "1 februari en dan moeten we weten hoe je verder wilt anders schrijven we je uit."
Pfff.
Ik heb ze helemaal niet nodig.
Zo slecht gaat het toch niet met me..?
donderdag 29 januari 2004 - 07:50
U maakt het prima, zie ik! Even wilde ik U nog op de vingers tikken voor Uw eigen recalcitrante gedrag, maar U heeft gelijk, cowboylaarzen én een strakleren broek zijn onvergeeflijk.
mIKe (URL) - 29 januari 2004 - 08:58
Lezen ze toevallig ook je weblog...?
Edwinek (URL) - 29 januari 2004 - 09:41
Is dit wel een onderwerp om cynisch over te doen?
Wasbeer (URL) - 29 januari 2004 - 10:23
Dat zal wel heerlijk opluchten. Maar daarna?
Irene (URL) - 29 januari 2004 - 10:27
Ik ben geen psychiater of psycholoog, ook geen ervaringsdeskundige, dus ik kan het je met de beste wil van de wereld niet zeggen. Maar je schrijft wel leuk!
Sabine - 29 januari 2004 - 12:10
Sterkte ermee! ;-)
tylani () (URL) - 29 januari 2004 - 12:11
Er zijn meer wegen die naar Rome leiden.
sas - 29 januari 2004 - 13:15
Zeg het ze. Zeker doen. En alsjeblieft, verwoord het precies zo. Verval in de gesprekken niet in binnensmonds gemurmel over dat het niet helemaal klikt. En of je ze nodig hebt, kun jij alleen beoordelen. Misschien hebben zij jou wel nodig. Of je er (of daar) beter van wordt, kun jij alleen beoordelen.
Weet in ieder geval dat de juiste persoon, met het juiste karakter en het juiste intellect voor je neus wel heel beangstigend is.
Ik ben zeer benieuwd naar wat je hebt gezegd vanmorgen.
Schiet het klussen al op? Gezien het aantal uren moet dat wel.
Kaatje () - 29 januari 2004 - 14:43
Zinloos geweld.
stn - 30 januari 2004 - 10:00
