Dag dag

Rare dag, saaie dag.

Langzaam wakkerworden, vroeg naar fysio.
Bas die voorzichtig vraagt of mijn rug niet wat stijfjes voelt.
Stijfjes? Het voelt of mijn wervels in beton zijn gegoten.
Ja, ik wou het aardig brengen, maar als je het zelf zegt..
Terug naar huis.

Ruzie over hoe naar de psych.
Geen fiets, brult ma, het is GLAD.
Geen taxi, brul ik, dat DURF IK NIET.
Toch fiets. Ik krijg altijd mijn zin. Aldus het verwijt.
Sneeuwmodder spat op mijn nieuwe witte broek. Moe straft onmiddellijk, via God.

Uiteraard - hoe kan het ook anders - niets tegen de domme Augusta gezegd, over al mijn grieven.
Augusta had redelijk leuk haar vandaag en was liever en socialer dan ooit.
Ze heeft nog niet helemaal door dat de psychiater-from-hell mij heeft bestempeld als patient-from-hell. Dat ik beteugeld dien te worden, van repliek gediend, voortdurend en altijd. Dat mij niets mag worden gegund en dat ik bestraft dien te worden.
Ergens in het stafoverleg heeft ze die boodschap niet meegekregen.
Integendeel.

Natuurlijk begrijpt A. dat het een drukke tijd is. Dat er spanningen zijn. Natuurlijk hoef ik niet meteen in actie te komen vanaf 1 februari; het is goed dat ze weten wat ik wil, dat ik een beslissing heb genomen, maar natuurlijk mag ik een maandje wachten met beginnen. Eerst ook maar een kennismakingsgesprek met die ander; dan overleggen hoe nu verder.
Dat ik straks met mijn vader alleen kom, natuurlijk is dat niet goed en bedreigend en verontrustend. Maar kan er dan niet met spoed een woning worden geregeld voor mij? Dan wil zij natuurlijk best een brief schrijven aan de woningbouwvereniging. Natuurlijk. Want dat ik van hen eerst op kamers zou moeten is (natuurlijk) belachelijk, en bovendien helemaal geen optie.
Natuurlijk. Alles prima, alles goed. Laat maar horen hoe het gaat, wat je wilt, je mag zo vaak je wilt bij mij langskomen, al is het gewoon om je verhaal te doen, kijk maar wat mogelijk is, bel in elk geval die mevrouw en de woningbouw en het RIBW en mail me even, dan kijken we verder.

Stomme trut.
Ik had haar net zo'n duidelijke plek gegeven, gaat ze daar een beetje aan zitten sjorren.

Terug thuis. Lange dag, en toch pas halfelf.

Hapje eten.

Wachten. Wachten. Wachten.
Pakje dat zou komen maar niet wil, niet zal komen. Toch wachten.

Buiten regen, sneeuw, nieuwe regen, storm.

Bellen naar nieuwe loog, bellen naar woningbouw, bellen naar RIBW.

Alles geregeld, nog steeds saai.

Ma gaat naar haar huis, door weer en wind.
Ik kan niet mee, moet wachten op het pakje dat niet komt.

Was opgehangen, nieuwe was gedraaid, nieuwe was opgehangen.

Almaar wachten.

Te lusteloos voor totale paniek; zacht sudderend hyperventileren.

Beetje mailen, beetje uitgestelde zaken regelen.

Halfvier.
Lange dag, kale dag, vreemde dag.

En nu..?