Woelig

Ik wachtte op de slaap, maar de slaap kwam niet.
Pil of niet: om halfelf was ik voorbij slaap en hij wenste ook niet terug te keren. Al wat er kwam waren gedachten. Pieker-gedachten.

De wijze, mij nietszeggende kreten uit yogakringen indachtig besloot ik "mijn hoofd leeg te maken".
Nietszeggend is geen goede basis voor effectief handelen, zo blijkt: als mijn hoofd in theorie al een fractie van een gruzelement van een seconde leeg was, dan werd die leegte ras gevuld met asielzoekende nieuwe gedachten.
Mijn hoofd heeft een ondeugdelijk vreemdelingenbeleid, en al spoedig bleek Jan en Alleman zich gevestigd te hebben. Om vervolgens een heuse stammenoorlog te ontketenen.
Kortom: ik draaide door, en niet zuinig ook.

Hoog tijd om hulptroepen in te schakelen.
Ik besloot mijn dominee te bellen. Die zou raad weten.

Lijntjes met God blijken geen garantie voor een evenwichtige geest. Of juist wel: de klanten van een reformwinkel zijn immers voor het grootste deel helemaal niet gezond en bloeiend, maar integendeel behept met een keur aan allergieën en overgevoeligheden.
Hoe dan ook: mijn dominee blijkt net zo'n neurotisch wrak als ik. Maar gezellig was het wel.

Om tien voor halftwaalf hingen we op (dit was een veel ingewikkelder proces; er kwamen moeders (de zijne! Ha!) en dubbelgesprek en mislukte wachtstand in voor, maar dat verhaal mag u met genoemde trefwoorden zelf afmaken), waarna ik zieker werd dan ik in tijden ben geweest. Zomaar. Al mijn darmen - en ik weet nu, tot op elke pijnlijke centimeter, dat die inderdaad meters lang zijn - krampten samen. Compleet nonfunctionele krampen. Kramp om de kramp alleen. Mijn ingewanden hebben de Zengedachte in elk geval wèl te pakken.

Ik belde vriendin-lief wakker, hetgeen maar nauwelijks lukte. Hoe flauw. Terwijl ik toch altijd wakkerword als zij.. oh nee. Die zin kan ik beter niet afmaken.

Even snel als zij was begonnen (zo bedenk ik me achteraf, gezien de tijdsspanne) vertrok mijn dodelijke ziekte weer, waarna ik om kwart over twaalf in slaap sukkelde.

Al met al een woelige avond.

Korte nachten wekken het best, zo is mij in het verleden al vaker opgevallen. Niks comateuze toestand.
De wekker ging, en ik schoot omhoog.
Een korte blik op mijn horloge leerde me dat het zes uur was, dat ik mijn wekker verkeerd moest hebben gezet, dat ik haast had, HAAST, snel wassen aankleden eten NSEL!!
Ik struikelde over mijn eigen letters.
Een wat langere blik op mijn horloge leerde me dat het helemaal geen zes uur was geweest, maar vijf uur. Dat ik a l l e  t i j d  v a n  d e  w e r e l d  h a d.
Veel te veel tijd, eigenlijk.

Nu dan.
Eerst maar eens rustig ontbijten. En dan wachten tot ik compleet knockout ga. Want ergens heb ik het gevoel dat de kans daarop groot is.