donderdag 12 februari 2004 - 14:30

Ik vind dat wonderlijk.

Je zegt doodangsten uit te staan maar verkiest het om toch op die tafel te blijven staan. (En dat voor een redelijk lange tijd!) Tijdens al deze paniek lukt het je ook nog om een kozijn kaal te branden.

Dan stap je van die tafel af (na een uur) en voelt niet zoveel. Ik kan daar niet bij.
Niet trots, of lacherig om de angst die je had ?(en die blijkbaar onredelijke angst bleek te zijn).
Niet boos op jezelf voor verspilling van energie? (ik zou me hier veel drukker over maken dan over een kwartier een truitje vouwen)

Ik probeer niet je emoties aan te praten of te ontnemen maar vind het contrast tussen 'het op te tafelstaan' gevoel en de aftermath ervan verbazend en het roept dus vraagtekens bij me op.
Majadebij - 12 februari 2004 - 15:59

> en die blijkbaar onredelijke angst bleek te zijn

Aha. Dan heb ik mezelf gewoon niet duidelijk gemaakt.
Wat ik bedoelde met mijn stukje, en probeerde met de titel te benadrukken, was dat deze 'nieuwe' angst veel 'oorspronkelijker' voelde dan de angst die ik dagelijks voel. Dat deze angst van veel dieper leek te komen; alsof mijn lichaam, zonder dat mijn gedachten er iets over te zeggen hadden, op deze manier te kennen gaf dat ik me in een potentieel gevaarlijke situatie bevond. Terwijl mijn dagelijkse angst veel meer is gestoeld op 'waandenkbeelden', op vrezen en paniekerig gedoe. Gedachten die elkaar vergroten.
Ergens tijdens mijn uitgeput op tafel zitten bedacht ik me wel vagelijk dat dit dus èchte angst was; dat dit iets totaal anders was dan wat ik normaal voelde. Hoe duidelijk gecreeërd die angsten eigenlijk zijn; en hoe zinloos en nutteloos daarmee.
Alsof je je ineens realiseert: "aha, dus dit is èchte pijn; nu begrijp ik wat mijn huisarts met 'psychisch' bedoelt."
En wat me nu, op dit moment, verbijstert is dat het gisteren een zo heftig moment leek. Een groots inzicht. Bijna een reden om voortaan angstvrij te zijn, voor wat betreft die dagelijkse angsten.
Maar dat dat (helaas) totaal niet zo blijkt te zijn.
Puck (URL) - 12 februari 2004 - 16:18

Ok..begrepen. En herkend :). Blijft mijn vraag of je niet trots was op jezelf dat je die angst hebt doorstaan of boos op jezelf omdat je realiseerde dat je andere angsten een stuk meer denkbeeldig zijn.
M.a.w. Wat voelde je nog meer Puck.. behalve de angst? Wat zat er nog bij?

(ik lijk wel een Peut :) )
Majadebij (URL) - 12 februari 2004 - 17:43

Ja, ga even op de bank liggen en denk terug aan het moment. Wat voélde je nou precies, kom op, graven in de emoties! ;-)
Naat - 13 februari 2004 - 09:43

Een irrationeel gevoel krijgt pas betekenis, impact als de rationele benadering ervan is weggeebt. Dat kan bij mevrouw Puck wel even duren...
ErzuliesJongetje (URL) - 13 februari 2004 - 10:05

Hello and congratulations!
misty () (URL) - 16 maart 2006 - 12:54