Spoed (2)

Duizelig strompelde ik de spreekkamer uit, een geur van verbrand vlees achter me latend.

De huisarts was me vergeten.
Of in elk geval: hij was zijn grootse plannen met me vergeten.
Het viel hem blijkbaar ook niet op dat het in de wachtkamer wel èrg stil was; dat dat misschien betekende dat hij zich volgens het rooster langere tijd met mij bezig moest houden.
Hij bekeek mijn buik, was fronsend over de pleisterplek maar tevreden over mijn wrek (ik weiger het een wrat te noemen). Hij knikte, het zag er al met al goed uit, ok.

Klaar.

Pardon?
Maar u zou het ding weghalen! Dat had u gezegd! En die twee in mijn nek ook!

Ik ben elke keer weer verbaasd over mijn eigen stupiditeit. Dat enthousiaste herinneren: alsof mij ijs beloofd was en ik me er ernstig op had verheugd.

Oh ja, dat is waar ook. Kom maar weer terug.

Die op mijn buik kon hij niets aan doen, die was te klein, daar zou hij geen grip op hebben.
Een opmerking zo sinister dat ik gewaarschuwd had moeten zijn.
Wat ik niet was, natuurlijk. Ik was braaf en klauterde terug op de behandeltafel.

‘Erhmm...’, vroeg ik eerst nog voorzichtig; ‘Ik weet niet of u straks pleisters wilt gaan plakken, maar die van vorige keer, dat ging dus niet zo goed..’
Ik heb deze, wees hij trots naar zijn verbandwagen.
‘Zijn dat dezelfde als vorige keer?’
Ze zijn huidvriendelijk, bracht hij koppig.
‘Zijn het dezelfde als vorige keer?’
....ja....
‘Juist. Dat doen we dan maar niet he. Ik heb andere bij me, die wil ik dan liever.’

[mompel mompel, van zijn kant]

We konden twee dingen doen. Hij kon me verdoven, dat waren twee prikjes en dat zou ik evenveel voelen als de behandeling zelf (dat bleek een vuile leugen), of hij kon maar gewoon beginnen.
Mezelf en verdovingen kennende ging ik voor het gewoon beginnen. Dappere dodo.

Bevriezen, had hij gezegd.
Als dat bevriezen was, dan is het met die ijskap aan de noordpool snel gedaan.
Je reinste electrocutie.
Het knetterde, het sneed, het brandde, het stonk. Het stak mijn hele nek door.

Dames, weet u die leuke kleine zenuwtjes bij je wenkbrauw, die je zo lekker voelt bij epileren?
Die zitten ook in je nek.
Nog sterker: ik denk zelfs dat God het in eerste instantie een heel praktisch idee vond om vooral moeders met kleine kinderen ogen in de nek te geven, maar dat de wenkbrauwen en het plukken ervan in die regio op zulke bezwaren stuitte, dat hij het plan moest laten varen.

Ergens was het klaar.
Ik zat wat zwalkend op de behandeltafel, wist niet meer zo goed hoe eraf te komen.
Huisarts zag in mij ineens een spoedgeval en werd aandoenlijk lief.
Legde een vriendelijke hand op mijn schouder, vroeg of het wel ging, was oprecht verbaasd over mijn lamgeslagen uiterlijk, hielp me van de tafel af, terug de spreekkamer in.
Hij opende mijn pleisterdoosje met een (on)behendigheid als van een zakenman die voor het eerst een nieuwe zak in de stofzuiger probeert te doen.
Zuinigheid hoeft gelukkig niet bij andermans spullen, dus knipte hij niet twee losse pleistertjes, maar beplakte mijn hele nek met één enorme strip.

Ik mocht nog blijven zitten.
Rustig aan, even bijkomen tot het ging.
En ik mocht straks alles doen wat ik wou. Alles! Douchen en sporten en haarwassen, zoveel ik maar wou.
Verfkrabben en klussen toch niet, vroeg ik hoopvol.
Ook!
Zo sprak hij blij.
Daar ging mijn vrije middag.

Duizelig strompelde ik de spreekkamer uit, een geur van verbrand vlees achter me latend.

De rest van de dag was gelukkig een oase van rust en vrede. Geen stress, een dag zo fijn als ik nooit eerder had. Zalig dobberen op golven van ontspanning.
(hoort u de ironie..?)

Mijn nek is nu een slagveld.
Het lijkt of mijn twee wrekjes niet zijn weggebrand, maar platgesmolten.
Kleine kratertjes met lavarand. Onooglijker dan het ooit was.
Ik put dan maar kracht uit het feit dat men er na een facelift ook uitziet of men net onder een tram vandaan is geplukt, want als dit zo blijft kan ik alsnog onder het mes.

Wederom: ik had gewaarschuwd moeten zijn.
Dokter was ongeschoren, zag er vaag en dromerig uit. Verliefd en wazig.
De laatste keer dat ik een man in die staat zag stapte ik bij hem achter op de fiets. Een uur later lag ik bij de EHBO met een gat in mijn hoofd en een gescheurde nekspier.