Handle with care

Doe je voorzichtig vandaag?, werd me vanochtend van twee kanten gevraagd.
'Nee', was mijn besliste antwoord aan beiden.
Als ik ergens geen zin in had was het voorzichtig zijn.
Ik had mezelf door een gehaktmolen gedraaid als dat mogelijk was geweest.

En dus heb ik vanochtend in mijn moeders tuintje gewerkt.

Klinkt onschuldig en erg voorzichtig, ware het niet dat de vorige eigenaar, behalve spijkerfetishist, schijnbaar ook enigszins paranoide was en zijn tuin werkelijk op alle mogelijke manieren voor indringers heeft willen behoeden.
Inclusief ondergronds.

Door de hele tuin stonden muurtjes.
Ogenschijnlijk lieflijke, onschuldige perkjes; maar het metselwerk bleek tot drie lagen diep onder de grond door te gaan.
Bovendien had hij tegen de schutting, grenzend aan de buurtuin, glasplaten neergezet. En vastgemetseld. En bleek hij ook dit glasprojectje ondergronds te hebben voortgezet.
Tot diep in de aarde verstopt: losse glasscherven. En eigengemetselde muurtjes, samengesteld uit een 'papje' van baksteen, keitjes, piepschuim, glasscherven en cement.
Dus ik heb op het terras (och, wat een groots woord voor zo'n puinzooi..) gezeten. Met een steenbeitel en een hamer steen voor steen losgebeiteld. Uit de grond getrokken. Grond afgegraven en nog meer stenen gevonden. Nog meer losgebikt. En uiteindelijk zachtjes met mijn blote vingers in de aarde naar glassscherven gezocht. Stapels scherven. En losse splinters.

Ja.
Eigenlijk ben ik heel voorzichtig geweest.
Ik snap ook niet zo goed waarom mijn moeder nu op bed ligt 'bij te komen van de stress'.