Breakthrough

Sprak ik vorige week nog over klussen als 'geil', blank hout als 'erotiserend', en verkondigde ik al wie het wilde en vooral niet wilde horen dat ik later bouwvakker zou worden - gisteren was het ineens uit met de pret.
Praktisch verlamd staarde ik naar plinten en deurposten.
Ik smste: "Bomen, bos. Niet weten wat nu, waar en hoe verder. Het huis komt nooit meer af en goed, en dan is het mijn schuld."

De geruststellende woorden in antwoord verloren hun kracht al bij het verbreken van de verbinding.

Faalangst.
Zo erg als ik het alleen van school kende.

Schreeuwerige tiener. Klasgenoten afleidend. Tekenend, schrijvend, even naar de wc, even bij de rector kletsen.
Ziek.
Naar huis.
Thuisblijvend.
Te bang weer terug naar school te gaan.
Alles om maar niet te hoeven merken wat ik niet wist en niet kon.
Blackouts onder proefwerken, papier leeg ingeleverd.
Een jaar gemist, nog een jaar, een derde.
Negen jaar gymnasium; zeker vier keer natuurkunde, scheikunde, biologie gekozen en in paniek weer laten vallen.
Huilend, brullend, tierend van angst huiswerk maken.
Tom Sawyer, in mijn handen van pocket tot papierprop gedrukt, door mijn kamer gesmeten.

En zo schuurde ik verder.
Twee uur over één deurpost, tranen over mijn wangen.
Niet meer malend om het zacht fluwelen oppervlak van het hout.

Vanochtend bleek ik ongesteld.
Goddank.
Alles PMS geweest.

Ik bedoel: faalangst is zó 1996...