Breakthrough (2)

Mensen met een goede arbeidsethos.
Kent u die?
Van die mensen die zich bewust zijn van hun verantwoordelijkheid binnen hun werk.
Die alles op alles zetten om hun werk zo goed mogelijk te kunnen doen.
Die ervoor zorgen dat men op ze kan rekenen.
Die overwerken, afspraken afzeggen, door weer en wind, op rollerskates tussen de files door als het moet; als ze maar kunnen afmaken wat afmoest. Want Het Bedrijf Rekent Op Ze.

Van die mensen die denken: koste wat kost, en ik red het wel.
Ondanks veertig graden koorts.
Van die mensen die zo hard bezig zijn met hun verantwoordelijkheid, dat ze niet op tijd inzien dat het niet meer gaat lukken.
Als ze voor de zesde keer binnen vijf kilometer van de fiets stappen om te kotsen.
Als ze, ijlend van koorts, het gezicht van de trambestuurder in een clownsgrijns en alle passagiers in leeuwen zien veranderen.
Als de begrafenis van Moeder toch een stuk emotioneler blijkt dan verwacht.

En er dan geen vervanging meer kan worden gevonden.

Bedrijven, hoedt u voor mensen met een goede arbeidsethos.
U rekent op ze, u vertrouwt ze met alles toe - maar hun falen is altijd onvoorspelbaar en onoplosbaar.

Mensen met een werkelijk goede arbeidsethos erkennen niet alleen hun kunnen, maar vooral ook hun grenzen.

En dus heb ik, voor de verandering, gistermiddag eens zitten rekenen.
Binnen de eerste anderhalve dag van mijn periode is er altijd een blok van drie uur waarin ik absoluut uitgeschakeld ben.
Rugpijn, buikpijn, pijn in mijn benen, kuiten, voetzolen.
Kronkelend tegen de verwarming, kruik op de buik.
Koude rillingen, zweten, hyperventileren.
Niets tegen te doen.

Dat blok kon gistermiddag vallen.
Of 's avonds.
Of 's nachts.
En met een beetje pech: vanochtend.
Als ik moest werken.
Vast niet.
Toch?
Maar voor de zekerheid misschien beter...

Waarna ik De Baas belde.
Zei dat er een kans was dat ik morgenochtend (=vanochtend, dus) ziek zou zijn.
Dat hij misschien beter aan J. kon vragen of er nog vervanging mogelijk was.

Het voelde als falen.
Maar als ik eerlijk ben denk ik dat J. het veel falender had gevonden wanneer ik om vijf voor halfnegen had gebeld.

Als beloning voor deze 'nederlaag', en omdat het verder eigenlijk ook wel een behoorlijk stoere dag was, heb ik mezelf 's avonds op twee paracetamol getracteerd. Zeer tegen mijn gewoonte in. We zijn immers een gereformeerd volkje en Lijden dient Gedragen te worden.

Pijnloze nacht.
Lekker geslapen.
Vrije ochtend.
En misschien straks nog maar een pilletje.

Fijn.