Kattig

Mijn eerste impuls was om mijn ogen af te wenden.
We kwamen net aanfietsen; wij stoorden hen, ik had niet het recht te kijken, moest ze de gelegenheid geven zich uit de voeten te maken.
Maar ze bleven waar ze waren.
Bleven doen wat ze deden.
Dermate exhibitionistisch dat ik me eigenlijk niet bezwaard voelde toen ik voorzichtig keek.
En er maar gewoon bij ging zitten.
Op het hekje. Terwijl zij op twee meter afstand midden op de stoep lagen. Languit, op elkaar. Zonder enige gene.

“Zeg lieverd”, zei ik tegen hem; “is ze het er eigenlijk wel mee eens?”

Zo zag ze er namelijk niet uit.
Hoogstens berustend. Lusteloos. Alsof ze daar al uren lagen, en zij allang tot de conclusie was gekomen dat het echt niets meer zou worden. Maar hem niet wou beroven van zijn mannelijke trots.
Hij daarentegen had de moed nog lang niet opgegeven.
Dikke opgeblazen kop, rug gekromd. Hij duwde zich tegen haar aan, worstelde, wreef, probeerde houvast te zoeken aan haar en aan de grond.

Ik belde mijn lief om haar advies te vragen.
Moest ik niet iets doen? Voor mijn seksegenote in de bres springen? Tenminste voorkomen dat er over een tijd een zoveelste ongewenst kind op de wereld zou worden gezet?

Juist op het moment dat Lief aannam, stootte hij zijn heupen wild naar voren.
Raak.
Zij gilde, hoog, hard, snerpend. Kronkelde, probeerde zich los te wringen.
En schoot onder hem vandaan.

Kindjes!
zei Lief aan de andere kant van de lijn.

Nee. Poesje.
Niet!
Echt.

Beschaamd zat ze zich even later op het bakfietsje van de buren te wassen.
Meneer loerde naar haar van achter het tuinhek. De haren overeind, de ogen scheef van frustratie en opgekropte geiligheid.

Ik moest maar vast informeren bij de buren, naar adoptiemogelijkheden.
Er vanuitgaande dat mijnheer zich niet nog eens zal laten afschepen.