Eendje

"Ik woon in de Dingesstraat", zei hij.
"Oh... ik ben nog eens vreselijk verliefd geweest in de Dingesstraat.." zo mijmerde ik.

Ik vertelde hem van V.
En van S.

V. woonde even vóór de Dingesstraat, en we zaten op school even erná.
V. liep naar school, en 's middags liep ik met haar mee terug.
In het jaar S. - of misschien was het slechts een late lente - hadden wij iets met eierkoeken, met jongens en met ijs.
Alledrie waren te vinden in de Dingesstraat.

We gingen naar de snackbar, kochten een ijsje, zaten aan de bar, en flirtten. Werden beflirt. Door S, de eigenaar van de snackbar. Hij was Tunesisch; duistere ogen, rechte neus, slanke benige handen. Hij stond, althans fysiek, model voor mijn latere lijst "Eisen waaraan mijn droomman moet voldoen".
V. en ik giechelden en bloosden en aanbaden, zoals zestienjarigen plegen te doen.

S. vond mij het leukst.
Iets met blond-haar-blauwe-ogen, zo analyseerden V en ik.
We hadden in de buurt een diepgravend onderzoek gedaan naar de meerwaarde van een blond uiterlijk bij het versieren van noordafrikanen, ziet u. En V. was bruinharig-bruinogig. Wat ze ook verder toevoegde aan accessoires, make-up, charmes, niets-verhullende kleding en anderszins, en wat ik ook aan dergelijke lokkertjes wegliet: ik had elke keer de hoogste score in opmerkingen, knipogen en lonkende lachjes.

S. vond mij het leukst, hij gaf me gratis ijs, staarde me aan, hield mijn handen in de zijne en leerde me arabische woordjes. Hij schreef zijn naam op mijn arm, in het arabisch, en ik tekende de letters nog zeker twee weken bij. Mijn agenda van dat jaar staat volgeklad met tekens waarvan de betekenis me nu duister is.

Mijnheer Dingesstraat bleek boven S. te wonen, en afgelopen maandag ging ik op bezoek.
Ik zette mijn fiets tegen de pui van de snackbar en keek door de ruit naar binnen.
S. stond er, geen spat veranderd. Hij zag mij, keek, keek nog eens, grijnsde breed en zwaaide.

Tien jaar geleden was, in mijn 'hoogtijdagen', mijn blonde haar weggebonden in twee vlechten; mijn blauwe ogen gingen schuil achter een brilletje. Ik had een beugel, of eigenlijk drie: slotjes boven en onder, een plaatje boven en een buitenboordgeval. Ik had puistjes, en mijn kleding leek een selectie van al wat onflatteus was.

Ik vraag me nu al anderhalve dag af of ik er wel blij mee moet zijn, om zo vlot herkend te worden.