Prenataal

"Ja mijnheer E.
Ja neem me niet kwalijk, maar we zijn bezig met een duif en een ei, en het is allemaal erg aangrijpend"

Aldus mijn moeders bondige samenvatting, tegen een zakenrelatie van mijn vader, van het drama in zus-en-zoveel delen over duif, nest, los ei en de verjaging-slash-verwijdering van al deze deelnemers van ons balkon.

Mijn moeder meent schuldig te zijn aan brute moord en loopt al de hele dag jammerend in het rond, na weghalen van het nest-in-wording. Zou ze arabisch zijn, dan had ze een klaagzang aangeheven.
Mijn vader moppert over de brutaliteit van de duiven en motiveert in beschuldigende steekwoorden richting duif de verwijdering van dit pril geluk.
Ikzelf was koelbloedig, zei kssst, schat! tegen moeke en legde haar ei met een zacht doch definitief gebaar in de biobak.

maandag 22 maart, 6:08
Zo stond het hier gisteravond.
Toen barstte de ruzie los. Voornamelijk met mezelf. Over het ei. En over alles. Zo gezellig, zoals alle dingen samenkomen als men moe is.
Ik probeerde mijn gedrag goed te praten. Pleitte dat een nestje duiven geen blij feestje is; dat we dit al eens hebben meegemaakt en dat de huisbaas het balkon, na het heuglijke uitvliegen van de kinders, chemisch heeft moeten laten reinigen.
Het werkte niet.
En dus sloop ik op blote voeten terug het balkon op, tilde het ei uit de biobak en legde het terug.

Het ligt er nog steeds.
Koud, verlaten, vermoedelijk levenloos.

Mijn moeder verwijdert een nest en gaat zich zo opvreten van schaamte dat ze het doorzettingsvermogen van het jonge stel als omen ziet en zich verschrikt terugtrekt.
Ik neem het over waar zij het laat afweten, spring dapper en voortvarend in de bres maar word uiteindelijk zo door schuldgevoel overmand dat ik halfslachtig word, en uiteindelijk het meest wreed.
En, wrang genoeg: mijn vader is in zijn rechtlijnige zorg om het balkon nog het eerlijkst. Koppiger dan welke duif ook had hij vermoedelijk de hele dag op het balkon gestaan, had hij van het nest in aanbouw geweten. Elke vleugelslag had hij met een blaf en een driftig heen en weer schudden van zijn vuist beantwoord. Het kleinste kopje om de hoek van de balustrade had hij weggejaagd. En zo elke gewetenscrisis voorkomen.