Loden

Dat ik zou instorten had ik al voorspeld.
Te veel, te zwaar, alles tegelijk.
Dat het uitgerekend halverwege de belangrijkste dag zou zijn is een fikse tegenvaller.

Morgen komen de behangers.
Voordien had eigenlijk al het houtwerk af moeten zijn. Inclusief lak.
Haalden we niet.
Dan toch tenminste alles in de grondverf.
Haalden we nčt.

Programma van vandaag:
Keukendeurpost verven, inclusief raam erboven.
Voordeur: idem.
Plinten in de voorkamer en gang verven.
Scharnieren terug op de deurposten, deuren terug in de scharnieren.
Laatste restjes behang afgekrabben.
Gaten in de muur plamuren.
Kapstokje van de muur schroeven, provisorisch wc-deur-gordijn weg.
Keukenkastje naar beneden.
Stofzuigen.

Om negen uur begonnen we.
Ik maakte de muur in de gang nat. Krabde het behang weg (kleine flintertjes, snippertjes hardnekkig vastklampend glasweefsel).
Vergeet het maar, zei mijn schouder toen.
Ik schroefde het kapstokje los.
Ik sleepte het kleine tafeltje in de opening van de keukendeur.
Ik schilderde.
Ik at een broodje, dronk wat soep.
Schilderde verder.
Schroefde scharnieren in deurposten.
Droeg vier deuren terug naar hun post, tilde ze terug in de scharnieren.
Vergeet het maar, zei de rest van mijn lichaam.

Mijn moeder kwam net lekker op dreef.
Ze had ontdekt dat de deurpost van de voordeur compleet vermolmd was.
Wanhoop en frustratie kunnen lamslaan of energie geven - bij haar was het laatste het geval.
Vol enthousiasme was ze bezig de omlijstingen weg te tikken.

Ik stond.
Vroeg me af of ik nog iets zou bewegen. Hoe dat dan moest.
Je kan vast beginnen met plamuren, zei mijn moeder, mijn houding als 'doelloos' vertalend.
Of de plinten verven.
Of helpen de voordeur uit de scharnieren te tillen.
Of ik kan je ook naar huis brengen.

Dit laatste meende ze niet echt.
Besefte ze, toen ik zonder verdere woordelijke instemming ineens met mijn jas aan voor haar stond.
Te moe om zelfs maar mijn handen en armen van verf te ontdoen.
'Thuis', dacht mijn lijf alleen, en het vloog mijn jas aan, en naar buiten.

En er moet nog zoveel gedaan.
Zo ontzettend veel.
En het is nog niet eens halftwee.

Schuldgevoel.

Misschien dat ik over een paar uur weer wat energieker ben.
Misschien dat er ergens nog wat fut zit, wat ik kan filtreren, samenballen, loswerken.
Dan kan ik om halfzes weer terug.

Eerst iets anders.
Iets wat nog dommer is dan vanavond verder werken.

Eerst liggen.