Wild Thing

‘En wat staat er nou op je T-shirt?’ vroeg Mijnheer b.
Gsus Sindustries, zei ik.
Hij keek me wat vaag aan.
Da's een kledingmerk. Gsus.. als in Jezus.. ja daar krijgen ze nog wel eens wat commentaar op geloof ik.. mijn vader vindt het een schande.. maar het zit lekker...
Mijnheer B bleef vaag kijken. Staarde naar het logo over mijn borst. Knikte me toen vriendelijk aan, op een verwarde manier alsof we net een uur in een voor hem compleet vreemde taal hadden geconverseerd, maar hij het niet kies had gevonden me daarop te wijzen.
Even later ging ik naar de wc. Keek in de spiegel. Zag dat het koud was. En dat mijn zo lekker zittende T-shirt ook heel prettig doorscheen.
Ik vraag me af of Mijnheer B iets heeft gezien van het logo. En iets heeft gehoord van mijn woorden.

Mevrouw V, zo klein en frele. Indisch vrouwtje, over de 90. Bijna doof, bijna blind, zacht en meisjesachtig. Mona chocoladepuddinkjes, kleine cakejes. Standaardboodschappen.
Lieve mevrouw V. Je zou haar zo in je armen sluiten en voorzichtig knuffelen, met rollator en al.
‘En graag nog iets voor onder de oksels’, zei ze.
D. greep een willekeurige deo uit de schap.
Voortaan ruikt mevrouw V. naar Vogue Wild Thing.

Mevrouw H. mauwt als ze geirriteerd is. Als een kwaaie kat.
Ze mopperde over de werkzaamheden in het huis. Het lawaai. Het stof. Zo afschuwelijk als je astmatisch was, het bleef een hele dag hangen.
"Miauw...!!", grauwde ze bij het afscheid.
Het klonk te logisch, te overtuigend, om wonderlijk te zijn.