Rug. Revisited.

‘Zeg, heb jij mijn tas horen piepen?’

Juist nadat mijn moeder mijn vraag ontkennend had beantwoord klonk het: prrrriep...!

Ha!

Ik spoedde mij naar mijn tas en zocht mijn mobiel.
Tok, zei het.
Niet in mijn tas. Maar in mijn rug. Of mijn heup.
Dat is niet goed, dacht ik nog; maar er waren andere, belangrijker zaken.
Ik vond mijn telefoon - onverwacht in mijn jas - en belde de beller terug.
Ik ging er bij zitten. In de aarde, in de tuin, in de regen. Tussen het opkomend groen. Het had iets blij lenteachtigs.
‘En hoe gaat het met jou?’, vroeg hij aan de andere kant van de lijn.
‘Oh, alles stuk’, zei ik vrolijk. ‘De rug, en de heup. Almaar erger. En de fysio kan niets doen. Maar ik schrijf er maar niets over, het wordt zo saai.’
Dit was slechts een beschrijving van de laatste weken.
Little did I know..

We hingen op, ik keek nog eens naar het groen om me heen, ademde de warme lucht van dauw en belofte in en stond op.

Het was inderdaad niet goed.

Mijn heup, mijn been, mijn onderrug. Alles rechts. Alles weg. Functieloos. Alleen maar pijn. Heel veel pijn.
Ik waggelde naar binnen, stootte een vol blik verf om (Hello Murphy), riep van Mama Help! en wurmde me in mijn jas.

Ik blijk thuis gekomen te zijn. Weet ook niet precies hoe.
De enige reden dat ik nu typ is omdat de stoel in mijn kamer de eerst mogelijke vluchtheuvel binnenshuis was.
Maar ergens vandaag zal ik moeten opstaan.
Mijn overall uit, gewone kleding aan.
Naar de wc.
God wat moet ik nodig naar de wc.
'Drink voldoende' is een leuke tip, maar men houdt geenszins rekening met eventuele blessures.

Ik moet opstaan.

Oh help.