Razernij

Als de zwarte inkt uit X-Files.
Daar doet het haar het meest aan denken.

Het dringt mensen binnen, bewolkt ogen en hart. Slurpt ze van binnenuit op, zuigt ze leeg. Verteert.
Om vervolgens weg te stromen, terloops, op weg naar de volgende gastheer.
Mooi, maar verwoestend.

Het verschil is dat zij in dit geval meer lijdt dan haar slachtoffers.
Niet de slachtoffers worden leger en leger, maar zijzelf.
Verward, rumoerig.

Allen tezamen zijn ze ideaal.
Elk afzonderlijk slechts een gepasseerd station.

Overvoed.
Kolkende zee, langsstromend. Zij denderen langs omdat zij dendert.
Ze storten bij haar binnen omdat zij ze opslurpt.
Maar evengoed weer uitwerpt en voorbijstormt.

Zij zijn haar.
En elke keer dat zij iemand wegjaagt, wegvaagt, neemt ze een stukje van zichzelf weg.
Niet afvlakkend. Maar in grote brokken, scherpe punten achterlatend. Die haar alleen maar grilliger maken.