Afijn.
Dan heb je dus een zoon.
Zoon schrijft wanhopig briefje:
lichtelijk verwarrend dit gebeuren hier.
Ben al door bijna de helft van mijn energie en niks te vreten gevonden.
Hoe werkt dit?
Je denkt: ik heb een verantwoording.
Ik moet die jongen bijstaan.
Dus met je laatste energie ga je: 27 steps up, 5 steps left.
Dat is 32% energie.
Terwijl je het jong net verwerkt en gebaard hebt, dus je was al niet zo fris meer.
Je stuurt een berichtje terug:
ok
je food is blauw.
Wat voor blauw dan ook. Mag ook lichtblauw zijn.
Ik sta rechts van je en zal je supporten.
1 stap naar boven, 1 stap rechts. Daar is het eten.
Kom, mijn zoon, je kan het!
Hij snapt het. Hij eet.
Maar niet voldoende.
En in de wijde omtrek is geen voedsel te zien, behalve twee plaatsen verder. Bezet gebied. Daar zit een larve in zijn eigen stront, het voedsel van zoonlief. Gewoon maar te zitten. Smeerlap.
Je doet wat je kan, en schrijft de snotaap ook een brief:
Zeg, kerel.
Alles leuk en aardig, maar je zit in de weg.
Mijn zoon moet eten, en jij zit in zijn voedsel.
Dus.
Eén stapje naar boven volstaat.
Bvd.
Je verzendt, kijkt op.. en zoon is weg.
Weg!
Zeven stappen omhoog, vijf naar links, de buik volgevreten.
Je hebt te weinig energie om hem nog in te halen.
De brutaliteit!
De adolescentie begint vroeg dit jaar.
