Los

Getweeën sjouwden mijn moeder en ik de dekenkast naar de woonkamer en, in ruil, de antieke kast naar de gang.
Fitness does pay off!
(Mijn moeder heeft van nature een haast bovennatuurlijke kracht. Ik daarentegen heb de spaghetti-armpjes van mijn vader geërfd en heb krachttraining ter ondersteuning nodig)

Morgenochtend komen er twee busjes.
In het ene gaan een grote houten boekenkast.
Een massief houten werkbank.
Een oud houten medicijnkastje.
Een nog ingepakte witte Gamma-kast, de Atlantis of zoiets Helsinki.
En voornoemde kast.
Om de beurt, vijf keer rijden.
In het andere busje gaan boeken.
Dertig meter in totaal, in fruitdoosjes van AH.

De grote oversteek.

De afgelopen twee weken is het verfwerk afgemaakt.
Daarna is de vloer overdekt met hardboard.
Toen kwam er cv.
En tenslotte is afgelopen maandag het vinyl gelegd.

Gisteren hebben wij - pa, ma en ik - de vijf metalen Ahrendkasten gemonteerd.
Ma en ik zijn braaf geweest en hebben pa er niet onder vastgeschroefd, hoe irritant hij ook was.
(grappig. Gegoogled op Ahrendkast kom ik net zo hard weer bij mezelf uit)

En dan morgen.
Alle spullen verhuisd.
Kale plekken in huis, een halflege werkkamer met tegen de muur vergeelde afdrukken van dat wat was.

Veel zal er de eerste tijd niet veranderen.
Mijn moeder blijft gewoon thuis bij ons slapen, beginnen met eens per week in haar eigen huis, en dan langzaam opbouwen.
Overdag is ze er niet meer natuurlijk.
Maar dat was ze de laatste weken toch al niet vaak, gezien alle klusserij en regeldingen.
Nee, veel zal er de eerste tijd niet veranderen.
Dus waarom ik me nu zo beroerd voel, zo somber en lamlendig en treurig en bang en ziek, is me werkelijk een raadsel.

Griep.
Dat zal het zijn.